พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงห่วงใยภาษาไทย

[sareesri_39]

ปาฐกถาพิเศษ โดย ฯพณฯ พลเอก เปรม ติณสูลานนท์

เรื่อง พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงห่วงใยภาษาไทย

ในการอภิปรายทางวิชาการเรื่องพระอัจฉริยะภาพของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวด้านภาษาไทย

ณ หอประชุมจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

เมื่อวันพุธที่ ๒๙ กรกฎาคม ๒๕๔๑

เรียน อธิการบดีและผู้มีเกียรติทั้งหลาย
ผมมีความภาคภูมิใจอย่างยิ่งที่อธิการบดีกรุณากำหนดหัวข้อบรรยายอันเป็นสิริ มงคลแก่พวกเราทุกคน เรื่องที่เกี่ยวกับพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวนั้นคนไทยทั้งมวลต่างสำนึกใน พระมหากรุณาธิคุณล้นเกล้าล้นกระหม่อม และทราบดีเกือบทุกเรื่องที่พระองค์ทรงปฏิบัติเพื่อประโยชน์สุขแห่งมหาชนชาว สยาม แต่เรื่องที่ทรงห่วงใยและหวงแหน ภาษาไทยนั้นยังมีผู้รู้ไม่กว้างขวางนัก จึงเป็นโอกาสเหมาะที่เราจะนำเรื่องนี้มาพูดกันเพื่อแผ่พระบารมีให้ไพศาลสืบ ไป
พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงเป็นพระมหากษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ของประเทศไทย พระองค์เสด็จขึ้นครองราชย์สมบัติอย่างกะทันหันในขณะที่ยังทรงพระเยาว์ แต่ด้วยพระอัจฉริยะภาพ และพระหฤทัยที่ทรงพระเมตตาอย่างยิ่งแก่ปวงประชาชาวไทย ทำให้ทรงเป็นประมุขที่ประชาชนทั้งประเทศจงรักภักดี อย่างจริงใจ ด้วยพระราชจริยาวัตรที่งดงาม ด้วยพระสติปัญญาเฉียบแหลมและสุขุมคัมภีรภาพ ด้วยสายพระเนตรที่ยาวไกลและด้วยพระวิริยะอุตสาหะที่ไม่เคยทรงท้อถอย ได้พระราชทานพระบรมราชานุเคราะห์แก่พสกนิกรทั้งในยามปรกติและในยามที่ประสบ ภาวะคับขันครั้งแล้วครั้งเล่าเสมอมา
พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เสด็จพระราชสมภพในประเทศสหรัฐอเมริกา และทรงเจริญวัยในประเทศสวิตเซอร์แลนด์ ทรงรับการศึกษาในโรงเรียนของชนต่างชาติ ทำให้ต้องทรงใช้ภาษาต่างประเทศตลอดมา แต่ด้วยความที่ทรงมั่นอยู่ในความเป็นคนไทย จึงมิได้ทรงทอดทิ้งภาษาไทย เหมือนเด็กไทยที่ไปเติบโตในต่างประเทศหลายคน ปรากฏหลักฐานชัดเจนว่าได้ทรงศึกษาภาษาไทย ทั้งในการมีพระราชดำรัสและการทรงพระอักษร ได้อย่างดีจนสามารถทรงพระราชนิพนธ์เรื่อง พระราชานุกิจรัชการที่ ๘ พระราชทานให้พิมพ์ในการพระราชกุศล ๑๐๐ วัน พระบรมศพ พระบาทสมเด็จพระปรเมนทรมหาอานันทมหิดล เมื่อวันที่ ๒๐ กันยายน ฑ.ศ.๒๔๘๙ ได้ ขณะนั้นมีพระชนมายุเพียง ๑๙ พรรษา เป็นเวลาที่ยังทรงศึกษาอยู่ ณ ต่างประเทศ ทั้งยังเป็นเวลาที่เพิ่งทรงรับพระราชภาระเป็นประมุขของประเทศใหม่ๆ พระราชนิพนธ์เรื่องนี้เป็นหลักฐานอย่างดีที่แสดงให้เห็นถึง พระอัจฉริยะภาพทางภาษาไทยของพระองค์ เพราะทรงใช้ภาษาที่ถูกต้อง สั้น กระชับ กระจ่างชัดเจน และไม่มีข้อบกพร่อง
แม้ว่าทรงมีพระราชกิจมากมายที่ต้องทรงปฏิบัติเพื่อประโยชน์สุขแห่ง มหาชนชาวสยาม พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวยังทรงตระหนักถึง ความสำคัญ ของภาษาไทย ว่าเป็นภาษาของชาติเป็นวัฒนธรรมสำคัญ ที่จะต้องทำนุบำรุงและรักษาไว้ให้ดี ทรงห่วงใยว่าคนไทยจะไม่สนใจศึกษาภาษาไทย และไม่รักษา ภาษาไทยไว้ให้ยืนยงตลอดไป จึงได้พระราชทานทุนอานันทมหิดลให้นักเรียนไทยได้ไปศึกษาค้นคว้าภาษาไทย และภาษาบาลี สันสกฤตในขั้นปริญญาเอกหลายคน เพื่อให้มีการการวิจัย พัฒนาและสืบทอดภาษาไทยต่อไป พระองค์ทรงห่วงใย และทรงปริวิตกเมื่อสื่อมวลชนและคนทั่วไปไปใช้ ภาษาไทยผิดๆ จึงเสด็จไปทรงร่วม อภิปรายเรื่อง“ปัญหาการใช้คำไทย” กับชุมนุมภาษาไทย ของคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เมื่อวันที่ ๒๙ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๐๕ นับถึงวันนี้เป็นเวลา ๓๕ ปีพอดี พระราชดำรัสที่พระราชทานในวันนั้น แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า ทรงสนพระราชหฤทัยในภาษาไทย ทรงเฝ้าสังเกตการใช้ภาษาที่ปรากฏทางสื่อมวลชนอยู่ตลอดเวลา ทรงเข้าพระทัยลักษณะของภาษาไทยอย่างถ่องแท้ และเห็นความสำคัญของภาษาไทยเป็นอย่างยิ่ง ดังที่มีพระราชดำรัสว่า “ประเทศไทยนั้นมีภาษาของเราเองซึ่งต้องหวงแหน เราโชคดีที่มีภาษาของตนเองแต่โบราณ จึงสมควรอย่างยิ่งที่จะรักษาไว้” และ “ภาษาทั้งหลายเป็น เครื่องมือของมนุษย์ชนิดหนึ่ง คือเป็นทางสำหรับแสดงความคิดเห็นอย่างหนึ่ง เป็นสิ่งที่สวยงามอย่างหนึ่ง เช่น ในทางวรรณคดี เป็นต้น ฉะนั้นจึงจำเป็นต้องรักษาเอาไว้ให้ดี” ในการทรงอภิปรายที่คณะอักษรศาสตร์ในวันนั้นได้ทรงยกตัวอย่างคำที่ออกเสียง ผิด ใช้ผิดโดยทั่วไปพระราชทานด้วย


อ่านต่อ : http://61.47.61.53/board/view.php?id=17 ... z1SpRXHYBE

[sweet2011]

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงตระหนักถึง ความสำคัญ ของภาษาไทย ว่าเป็นภาษาของชาติเป็นวัฒนธรรมสำคัญ ที่จะต้องทำนุบำรุงและรักษาไว้ให้ดี ทรงห่วงใยว่าคนไทยจะไม่สนใจศึกษาภาษาไทย และไม่รักษา ภาษาไทยไว้ให้ยืนยงตลอดไป จึงได้พระราชทานทุนอานันทมหิดลให้นักเรียนไทยได้ไปศึกษาค้นคว้าภาษาไทย และภาษาบาลี สันสกฤตในขั้นปริญญาเอกหลายคน เพื่อให้มีการการวิจัย พัฒนาและสืบทอดภาษาไทยต่อไป พระองค์ทรงห่วงใย และทรงปริวิตกเมื่อสื่อมวลชนและคนทั่วไปไปใช้ ภาษาไทยผิดๆ จึงเสด็จไปทรงร่วม อภิปรายเรื่อง“ปัญหาการใช้คำไทย” กับชุมนุมภาษาไทย ของคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เมื่อวันที่ ๒๙ กรกฎาคม พุทธศักราช ๒๕๐๕ นับถึงวันนี้เป็นเวลา ๓๕ ปีพอดี พระราชดำรัสที่พระราชทานในวันนั้น แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า ทรงสนพระราชหฤทัยในภาษาไทย ทรงเฝ้าสังเกตการใช้ภาษาที่ปรากฏทางสื่อมวลชนอยู่ตลอดเวลา ทรงเข้าพระทัยลักษณะของภาษาไทยอย่างถ่องแท้ และเห็นความสำคัญของภาษาไทยเป็นอย่างยิ่ง ดังที่มีพระราชดำรัสว่า “ประเทศไทยนั้นมีภาษาของเราเองซึ่งต้องหวงแหน เราโชคดีที่มีภาษาของตนเองแต่โบราณ จึงสมควรอย่างยิ่งที่จะรักษาไว้” และ “ภาษาทั้งหลายเป็น เครื่องมือของมนุษย์ชนิดหนึ่ง คือเป็นทางสำหรับแสดงความคิดเห็นอย่างหนึ่ง เป็นสิ่งที่สวยงามอย่างหนึ่ง เช่น ในทางวรรณคดี เป็นต้น ฉะนั้นจึงจำเป็นต้องรักษาเอาไว้ให้ดี”