หมอนวิเศษ Copy Again

คุยกันสบายๆ ไม่ซีเรียส

หมอนวิเศษ Copy Again

Postby G.Annie » Fri Nov 14, 2008 1:46 am

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว... ในประเทศจีนมีชายชาวนาคนหนึ่ง

ชื่อ "อาเฉิน" กำลังนั่งกินอาหารอยู่ในโรงเตี๊ยม
ก็ได้มีพ่อค้าเร่คนหนึ่ง

เข้ามาทักทายเขาว่า "พ่อหนุ่ม ทำมาหากินเป็นอย่างไรบ้าง"

"ไม่ไหวเลยครับ ชีวิตของข้าอับจนสิ้นดี" อาเฉินตอบอย่างเศร้าสร้อย

"เจ้าไม่พอใจในวิถีชีวิตของตนเองดอกหรือ?" พ่อเฒ่าสอบถาม

"จะให้ข้าพอใจได้อย่างไรในเมื่อข้าต้องทำงานหนักทั้งวัน

ถ้าข้าได้เป็นเศรษฐี ข้าจึงจะพอใจ" อาเฉินกล่าว

พ่อเฒ่านิ่งงันไม่พูดอะไร....
=======================================

ก่อนจากกันพ่อเฒ่าได้ยื่นห่อผ้าในมือให้อาเฉิน และพูดขึ้นว่า

"พ่อหนุ่ม ข้าต้องเดินทางไปหมู่บ้านข้างเคียง พรุ่งนี้เช้าจึงจะกลับ

เจ้าจะเก็บรักษาหมอนใบนี้ไว้ให้ข้าได้หรือไม่? หมอนใบนี้หนุนนอนสบายดี

เจ้าจะใช้หมอนใบนี้หนุนหัวในคืนนี้ก็ได้"

อาเฉินรับคำจะเก็บรักษาหมอนไว้ให้
ทั้งสองจึงแยกทางกัน

ในคืนนั้น... อาเฉินใช้หมอนของพ่อเฒ่าหนุนนอน

=======================================

เมื่ออาเฉินตื่นขึ้นมาก็พบว่ามีแท่งเงิน แท่งทองเต็มไปหมด

"รวยแล้ว ในที่สุดเราก็รวยสมใจนึก"
อาเฉินตะโกนสุดเสียงด้วยความดีใจ

"ข้าจะสร้างคฤหาสน์หลังงาม ข้าจะซื้อทุกอย่างที่ข้าต้องการ"

=======================================
อีกไม่นานคฤหาสน์ของเขาก็สร้างเสร็จ ตั้งตระหง่านอยู่บนยอดเขา

อาเฉินเป็นมหาเศรษฐีไปแล้ว เขาไม่ปราถนาจะลดตัวลงไปเสวนากับคนจน ดังนั้นเขาจึงปิดคฤหาสน์อาศัยอยู่ในนั้นตามลำพัง


อยู่มาไม่นานอาเฉินก็เบื่อหน่าย
"ขาดอะไรไปสักอย่าง?... อ้อรู้แล้ว

สวนของข้าว่างเปล่านั่นเอง" เขาจึงสั่งให้คนงานหาดอกไม้หลากสีสัน

งดงามที่สุดเท่าที่จะหาได้ และไม้ใหญ่มาปลูกไว้ในสวน และขุดสระเลี้ยงปลา

แต่แล้ว... อาเฉินยังรู้สึกเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยว

"จะต้องขาดอะไรไปสักอย่าง อ้อรู้แล้ว บ้านหลังนี้เงียบเกินไป"

อาเฉินจึงว่าจ้างนักดนตรี นักรำมาขับกล่อมให้ความบันเทิง

แต่แล้วต่อมาไม่นาน
อาเฉินก็รู้สึกเบื่อกับการร้องรำ

เขาจึง ไล่นักดนตรี
นักรำออกจากบ้านไป อาเฉินรู้สึกเหงาหงอยอ้างว้าง

"อ้า...สิ่งที่ข้าต้องการคือ ภรรยาสักคน...ใช่แล้ว"

=======================================

อาเฉินส่งคนรับใช้ไปป่าวประกาศกลางหมู่บ้านว่า หญิงใดที่ยังเป็นโสด

ขอให้มาชุมนุมที่หน้าคฤหาสน์ของเขาในเช้าวันรุ่งขึ้น เพื่อให้เขาเลือกเป็นภรรยา

แต่..;. ไม่มีหญิงใดโผล่หน้ามาให้เห็นในเช้าวันถัดมา อาเฉินรู้สึกแค้นเคืองฉุนเฉียว

"เฮอะ ชาวนาโง่เง่า ข้าไม่เห็นจะต้องการเลย อยู่คนเดียวก็ได้"

อยู่มาวันหนึ่ง อาเฉินตัดสินใจลงจากเขา อาเฉินนั่งเกี้ยวงดงาม

มีคนรับใช้สี่คนหาม มาดโอ่อ่าภูมิฐานยิ่งนัก แต่อาเฉินก็ต้องประหลาดใจ

เมื่อผู้คนในหมู่บ้านไม่มีใครให้ความสนใจเขาเลย เมื่อเขาผ่านโรงเตี๊ยมเก่า

เขาได้ยินเสียงผู้คนทักทายกัน สลับกับเสียงหัวเราะเป็นระยะ เขามองเห็น เพื่อนเก่าซดข้าวต้มร่วมกัน แม้คนเหล่านั้นจะยากไร้ แต่ก็มีความสุขยิ่ง

อาเฉินหวนกลับมายังคฤหาสน์อ้างว้าง
นั่งครุ่นคิดอยู่เป็นนาน

เขากลายเป็นมหาเศรษฐีแล้ว
แต่ก็ไม่มีความสุข
ชีวิตแสนสบายแต่อ้างว้าง

อาเฉินอยากจะกลับไปเป็นชาวนาสามัญเช่นเดิม
แล้วเขาก็เผลอหลับไป

======================================

เมื่ออาเฉินลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตนเองอยู่ในห้องเก่าซอมซ่อ

ทุกอย่างอยู่ในสภาพเดิม
อาเฉินเพิ่งรู้ว่าตัวเองฝันไป
เขาวิ่งออกจากกระท่อม

หัวเราะร่าด้วยความยินดี
อาเฉินร้องทักทายชาวนาที่เดินผ่านบ้าน
เหมือนกับ

เพื่อนรักที่หายหน้าไปนาน
และพอถึงตอนสายของวันชายชราเจ้าของหมอน

ก็ได้มาหาอาเฉิน "เป็นอย่างไรพ่อหนุ่ม
เมื่อคืนหลับฝันดีหรือไม่"
อาเฉินวิ่งกลับเข้าบ้าน
หยิบเอาหมอนห่อผ้าให้เรียบร้อย
ยื่นคืนให้เจ้าของ

"ขอบพระคุณท่านผู้เฒ่าเป็นอย่างมาก
ที่ให้ยืมหมอนวิเศษใบนี้

ข้าเพิ่งได้บทเรียนล้ำค่าของชีวิต...ไม่มีสุขใดใหญ่หลวงเกินไปกว่า

ความพึงพอใจในสิ่งที่ตนเองมีอยู่อีกแล้ว"

อาเฉินหยิบจอบขึ้นพาดบ่า
เดินผิวปากออกจากบ้าน

มุ่งหน้าไปยังท้องนา
พ่อเฒ่าอมยิ้ม
และออกเดินทางต่อไป
User avatar
G.Annie
 
Posts: 246
Joined: Sat Nov 01, 2008 9:23 pm

Re: หมอนวิเศษ Copy Again

Postby silance mobius » Fri Nov 14, 2008 9:36 am

G.Annie wrote:กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว... ในประเทศจีนมีชายชาวนาคนหนึ่ง

ชื่อ "อาเฉิน" กำลังนั่งกินอาหารอยู่ในโรงเตี๊ยม
ก็ได้มีพ่อค้าเร่คนหนึ่ง

เข้ามาทักทายเขาว่า "พ่อหนุ่ม ทำมาหากินเป็นอย่างไรบ้าง"

"ไม่ไหวเลยครับ ชีวิตของข้าอับจนสิ้นดี" อาเฉินตอบอย่างเศร้าสร้อย

"เจ้าไม่พอใจในวิถีชีวิตของตนเองดอกหรือ?" พ่อเฒ่าสอบถาม

"จะให้ข้าพอใจได้อย่างไรในเมื่อข้าต้องทำงานหนักทั้งวัน

ถ้าข้าได้เป็นเศรษฐี ข้าจึงจะพอใจ" อาเฉินกล่าว

พ่อเฒ่านิ่งงันไม่พูดอะไร....
=======================================

ก่อนจากกันพ่อเฒ่าได้ยื่นห่อผ้าในมือให้อาเฉิน และพูดขึ้นว่า

"พ่อหนุ่ม ข้าต้องเดินทางไปหมู่บ้านข้างเคียง พรุ่งนี้เช้าจึงจะกลับ

เจ้าจะเก็บรักษาหมอนใบนี้ไว้ให้ข้าได้หรือไม่? หมอนใบนี้หนุนนอนสบายดี

เจ้าจะใช้หมอนใบนี้หนุนหัวในคืนนี้ก็ได้"

อาเฉินรับคำจะเก็บรักษาหมอนไว้ให้
ทั้งสองจึงแยกทางกัน

ในคืนนั้น... อาเฉินใช้หมอนของพ่อเฒ่าหนุนนอน

=======================================

เมื่ออาเฉินตื่นขึ้นมาก็พบว่ามีแท่งเงิน แท่งทองเต็มไปหมด

"รวยแล้ว ในที่สุดเราก็รวยสมใจนึก"
อาเฉินตะโกนสุดเสียงด้วยความดีใจ

"ข้าจะสร้างคฤหาสน์หลังงาม ข้าจะซื้อทุกอย่างที่ข้าต้องการ"

=======================================
อีกไม่นานคฤหาสน์ของเขาก็สร้างเสร็จ ตั้งตระหง่านอยู่บนยอดเขา

อาเฉินเป็นมหาเศรษฐีไปแล้ว เขาไม่ปราถนาจะลดตัวลงไปเสวนากับคนจน ดังนั้นเขาจึงปิดคฤหาสน์อาศัยอยู่ในนั้นตามลำพัง


อยู่มาไม่นานอาเฉินก็เบื่อหน่าย
"ขาดอะไรไปสักอย่าง?... อ้อรู้แล้ว

สวนของข้าว่างเปล่านั่นเอง" เขาจึงสั่งให้คนงานหาดอกไม้หลากสีสัน

งดงามที่สุดเท่าที่จะหาได้ และไม้ใหญ่มาปลูกไว้ในสวน และขุดสระเลี้ยงปลา

แต่แล้ว... อาเฉินยังรู้สึกเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยว

"จะต้องขาดอะไรไปสักอย่าง อ้อรู้แล้ว บ้านหลังนี้เงียบเกินไป"

อาเฉินจึงว่าจ้างนักดนตรี นักรำมาขับกล่อมให้ความบันเทิง

แต่แล้วต่อมาไม่นาน
อาเฉินก็รู้สึกเบื่อกับการร้องรำ

เขาจึง ไล่นักดนตรี
นักรำออกจากบ้านไป อาเฉินรู้สึกเหงาหงอยอ้างว้าง

"อ้า...สิ่งที่ข้าต้องการคือ ภรรยาสักคน...ใช่แล้ว"

=======================================

อาเฉินส่งคนรับใช้ไปป่าวประกาศกลางหมู่บ้านว่า หญิงใดที่ยังเป็นโสด

ขอให้มาชุมนุมที่หน้าคฤหาสน์ของเขาในเช้าวันรุ่งขึ้น เพื่อให้เขาเลือกเป็นภรรยา

แต่..;. ไม่มีหญิงใดโผล่หน้ามาให้เห็นในเช้าวันถัดมา อาเฉินรู้สึกแค้นเคืองฉุนเฉียว

"เฮอะ ชาวนาโง่เง่า ข้าไม่เห็นจะต้องการเลย อยู่คนเดียวก็ได้"

อยู่มาวันหนึ่ง อาเฉินตัดสินใจลงจากเขา อาเฉินนั่งเกี้ยวงดงาม

มีคนรับใช้สี่คนหาม มาดโอ่อ่าภูมิฐานยิ่งนัก แต่อาเฉินก็ต้องประหลาดใจ

เมื่อผู้คนในหมู่บ้านไม่มีใครให้ความสนใจเขาเลย เมื่อเขาผ่านโรงเตี๊ยมเก่า

เขาได้ยินเสียงผู้คนทักทายกัน สลับกับเสียงหัวเราะเป็นระยะ เขามองเห็น เพื่อนเก่าซดข้าวต้มร่วมกัน แม้คนเหล่านั้นจะยากไร้ แต่ก็มีความสุขยิ่ง

อาเฉินหวนกลับมายังคฤหาสน์อ้างว้าง
นั่งครุ่นคิดอยู่เป็นนาน

เขากลายเป็นมหาเศรษฐีแล้ว
แต่ก็ไม่มีความสุข
ชีวิตแสนสบายแต่อ้างว้าง

อาเฉินอยากจะกลับไปเป็นชาวนาสามัญเช่นเดิม
แล้วเขาก็เผลอหลับไป

======================================

เมื่ออาเฉินลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบว่าตนเองอยู่ในห้องเก่าซอมซ่อ

ทุกอย่างอยู่ในสภาพเดิม
อาเฉินเพิ่งรู้ว่าตัวเองฝันไป
เขาวิ่งออกจากกระท่อม

หัวเราะร่าด้วยความยินดี
อาเฉินร้องทักทายชาวนาที่เดินผ่านบ้าน
เหมือนกับ

เพื่อนรักที่หายหน้าไปนาน
และพอถึงตอนสายของวันชายชราเจ้าของหมอน

ก็ได้มาหาอาเฉิน "เป็นอย่างไรพ่อหนุ่ม
เมื่อคืนหลับฝันดีหรือไม่"
อาเฉินวิ่งกลับเข้าบ้าน
หยิบเอาหมอนห่อผ้าให้เรียบร้อย
ยื่นคืนให้เจ้าของ

"ขอบพระคุณท่านผู้เฒ่าเป็นอย่างมาก
ที่ให้ยืมหมอนวิเศษใบนี้

ข้าเพิ่งได้บทเรียนล้ำค่าของชีวิต...ไม่มีสุขใดใหญ่หลวงเกินไปกว่า

ความพึงพอใจในสิ่งที่ตนเองมีอยู่อีกแล้ว"

อาเฉินหยิบจอบขึ้นพาดบ่า
เดินผิวปากออกจากบ้าน

มุ่งหน้าไปยังท้องนา
พ่อเฒ่าอมยิ้ม
และออกเดินทางต่อไป


ถ้าได้ตังค์มาแล้ว ไม่ทำตัวห่างเหินชาวบ้าน ก็ไม่ต้องเป็นอย่างอาเฉินหรอกน่า :D :D :D
Şįłäŋçé Möbiüş ® (愛しているよ!)™

บางสิ่งบางอย่าง"ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตา แต่มองเห็นได้ด้วยใจ"
User avatar
silance mobius
 
Posts: 4168
Joined: Tue Oct 14, 2008 12:19 am
Location: Blue Planet


Return to ชายคาพักใจ



cron