ในยุคโบราณนั้น
เด็ก ๆ ทุกคน ต้องเติบโต ท่ามกลาง ภัยอันตราย รอบด้าน
เป็นภาวะที่บีบบังคับ ให้ทุกคนต้องเรียนรู้ ตั้งแต่เด็ก
ต้องเข้มแข็ง ต้องเรียนรู้การแก้ปัญหา ต้องตัดสินใจ
ต้องเรียนรู้ ธรรมชาติ ที่อยู่รอบตัว
ต้องเรียนรู้ ปัญหาในการดำรงชีวิต
ต้องเรียนรู้ การตัดสินใจ ในชีวิตประจำวัน
หลายพันปีผ่านไป ทุกสิ่งยังคงเป็นมาเช่นเดิม เหมือนในอดีต
จนเมื่อเรามี ความเจริญทางเทคโนโลยี่ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
สังคมมีความปลอดภัยมากขึ้น การดำรงชีวิตมีความสะดวกสบาย
ภาวะที่เคยบีบคั้น ให้เด็กต้องเรียนรู้ ขาดหายไป
วัฒนะธรรม การเลี้ยงลูก ของเรา ก็เปลี่ยนไป
เด็ก ๆ ไม่ต้องเรียนรู้ ที่จะเข้มแข็ง แก้ปัญหา และการตัดสินใจด้วยตัวเอง
เป็นจุดเริ่มต้น ของปัญหา หรือเปล่า..?
ในพระไตรปิฏก กล่าวไว้ว่า
2 ใน 5 คุณสมบัติ ของคนที่จะเป็น พระพุทธเจ้า ได้นั้น
"ต้องเป็นผู้ชาย และต้องเป็นคนที่ ไม่มีแม่" ทำไม..ต้องไม่มีแม่..?
พระคุณแม่ อันประเสริฐ สามารถทำร้าย สมองของลูกชายได้ ใช่หรือไม่..?
เราลองนึกถึงภาพ ตาชั่ง ที่มีถาดใส่น้ำหนัก 2 ด้าน (สัญญลักขณ์ของกระทรวงยุติธรรม)
ถ้าถาด 2 ข้าง มีน้ำหนักไม่เท่ากัน ก็จะทำให้ ตาชั่งเอียง ด้านใดด้านหนึ่ง
วิธีแก้ปัญหา จะมีอยู่ 2 วิธี คือ
1. เพิ่มน้ำหนักเข้าไปถาดที่น้อยกว่า = Input
2. เอาน้ำหนักส่วนเกินในถาดที่มากกว่าออก = Output
นั่นคือ 2 วิธี ของการเข้าสู่สมดุลย์
ธรรมชาติของร่างกายมนูษย์นั้น ก็จะเหมือนกัน
จิตของผู้หญิงจะเพ่ง ที่ลมหายใจขาเข้า = Input
จิตของผู้ชาย(แท้ ๆ) จะเพ่งที่ลมหายใจขาออก = Output
นั่นคือที่มาของ จริต 6 อย่าง ในศาสนาพุทธ
จริตของแม่ ที่ตรงกันข้าม กับ จริตของลูกชาย จะมีผลอย่างไร.?
1. แม่จะชอบตัดสินใจ แทนลูก เป็นการทำลายสมองลูก
เพราะพัฒนาการ ของสมองคน อยู่ที่่การตัดสินใจ
2. แม่ที่ชอบเอาอกเอาใจ ลูกชายเกินกว่าเหตุ จะทำให้ลูกชายอ่อนแอ
ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ และจะพัฒนาเป็น Negative Thinking
3. แม่ที่ชอบแสดงอารมณ์ทางเพศ ด้วยการหยอกล้อ กับลูกชายตั้งแต่เช้า
จะไปกระตุ้น ราคะจริต ทำให้เด็กโตขึ้นจะมี พฤติกรรม หมกมุ่นทางเพศ
4. แม่ที่ตามอกตามใจลูกชาย มีพฤติกรรมใช้ลูกชาย สนองอาการทางจิต ของตนเอง
จะทำให้เด็กเติบโตขึ้น มีพฤติกรรม เป็นอันธพาล
5. ความรัก ความอบอุ่นที่แม่ มีให้ลูกชายนั้น จะทำลาย พุทธจริต ในตัวลูกชาย
จะทำให้เด็กผู้ชาย คิดว่าตัวเองโง่ไม่เป็น
การคิดว่าตัวโง่ และยอมรับว่าตัวเองโง่ได้ เป็น จุดเริ่มต้น ของความเพียร
ในวงจรชีวิต ของคนเรานั้น คือ เกิด แก่ เจ็บ ตาย
การเริ่มต้น อยู่ที่การเกิด เป็นจุดที่สำคัญที่สุด ของพัฒนาการของมนุษย์
การคิดว่า ภาระการเลี้ยงลูกนั้น เป็นหน้าที่ของผู้หญิงฝ่ายเดียว
อาจเป็นพฤติกรรม ที่ขาดความรับผิดชอบ อย่างร้ายแรง
จนเราไม่อาจ ให้อภัยตัวเองได้ ถ้าเรารู้ความจริงว่า
ในรายงาน ทางจิตแพทย์ คนที่มีอาการทางจิต มีสาเหตุจากช่วงชีวิตที่เป็นเด็ก
นี่เป็นเพียงเหตุผล บางส่วนเท่านั้น
เราคงต้องย้อนกลับ มาถามตัวเองว่า
วัฒนธรรม..การเลี้ยงลูก..เป็นของผู้หญิง..ฝ่ายเดียวจริงหรือ..?
อัญชัญต้า
พันธมิตร ภูแลนคา
Tai Knowledge Base Foundation