ขอความเห็นเพื่อนสมาชิกครับ

[ลูกนนทรี]

มีน้องคนนึงโพสในกระทู้เด็กดีถึงปัญหาชีวิตของน้องเค้าซึ้งผมก็อ่านแล้วสงสารชีวิตน้องเค้ามากๆ ไม่รุ้จะแก้ปัญฆาของน้องเค้าอย่างไรดีเลยอยากถามถึงผู้ใหญ่ในนี้และพี่ๆเผื่อจะแก้ปัญหาให้น้องเค้าได้บ้างไม่มากก็น้อยครับ จักขอบพระคุณ เนื้อหาตามข้างล่างนี้ครับ อ่านแล้วสงสารน้องเค้าจริงๆครับ




ในครอบครัวเรามี5คนมีพ่อแม่พี่ชายย่าและเรา
เราจะโดนกดขี่ที่สุดในบ้าน งานบ้านก็ต้องทำทำทุกอย่างเขาใช้เรากะไม่ใช่ลูกไม่ใช่น้องไม่ใช่หลาน
บางครั้งเราก้อคิดว่าเราไม่ใช่ลูกเขาด้วยซ้ำเราน้อยใจมากจนอยากจะฆ่าตัวตาย


กลับมาจาก โรงเรียน เราก็ทำงานบ้านะธรรมดาทั่วไป ไม่เท่าไรหรอก แต่พ่อ แม่กลับมาจาก ทำงาน
แล้วก็จะบ่น แล้วก็จะด่า โดยเฉพาะแม่ แม่จะด่ากับเราด้วยคำหยาบๆ ตลอด แต่พ่อ ก็แค่จะว่าเฉยๆ
ส่วนพี่ชาย ไม่พอใจอะไรมันก็จะด่าเรา ถ้ามันโมโหมากจริงๆ มันก็จะเข้ามาตบเราเลย ส่วนย่า ใครบอกว่า
ครอบครัวไหนที่มีปู่ย่าตายาย สักคน จะเป็นครอบครัวที่ดี เพราะผู้เฒ่า ผู้แก่ เขาอาบน้ำร้อนมาก่อน จะสอนลูกสอนหลาน อย่างดี แต่ผิดกับย่าเราเลย ชอบด่าเราด้วยคำหบาย ถ้าโมโหแรงๆก็จะขว้างของมาใส่เราด้วย หลบไม่ทันก็เจ็บตัว อย่าเคยปาจานกระเบื้องใส่เราโดนเต็มๆเราเจ็บมาก เจ็บทั้งใจ เจ็บทั้งตัว


เราพยามตั้งใจเรียนที่สุด แต่ทางบ้านเราเป็นอย่างนี้ กลับไปเดี๋ยวก็โดนด่าอีก เรียนไปก็ไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไรหรอก แต่เกรดออกมาได้ 3.10 พ่อ กับ แม่ พี่ชาย ไม่พอใจ

รุมด่าเราว่าควายว่าโง่ เพราะพี่ชาย เราเก่งมาก เรียนก็เก่ง พ่อแม่ เลยรัก ไม่เหมือนกับเรา ที่เรียนได้เท่านี้เขากับไม่พอใจ
โดยส่วนตัวเราแล้วเราเป็นนักเต้นโคฟเวอร์ เวลาว่าง เราจะชอบเต้น มันเป็นทางที่เราคิดว่าพอจะได้ผ่อนคลายได้บ้าง

เพราะบางทีก็เล่นคอมไม่ได้.....เพราะว่า พ่อแม่ไม่พอใจ ที่ทำงานบ้านไม่สะอาด บางที พี่ใช้แล้วเราไม่ไป


เราไม่ไปก็เพราะว่าเราเหนื่อยจริงๆเราไม่สบายบ่อยมาก...ร่างกายเราไม่ค่อยจะดีนัก


ท่าบางทีพี่ไม่ได้ล็อคคอมไว้ก็จะให้เราเล่นสัก1ชั่วโมง เราก็ชอบดูเพลงเกาหลี เพราะเราโคฟหนิเราก็เลยชอบดู

พี่เราก็พูดว่า: โห่ อนาคต ของชาติ นั่งดูแต่เกาหลี ถามจริงดูแต่อย่างนี้ไงถึงได้โง่อย่างนี้ไง
เราได้แต่นั่งน้ำตาคลอเบ้า ก็เลยเถียงกลับไปว่า

เออ..ไง ก็คนมันควาย มันโง่ ทำยังไงก็ไม่ฉลาดเหมือนพี่หรอก

มันก็เงียบเราก็เงียบ

แล้วเราก็เดินขึ้นไปบนห้องแล้วร้องไห้ในตู้เสื้อผ้าอยู่ ประจำ......

แม่ ชอบด่าว่าเรา แรด กระแดะ ตอแหล สารพัด เพราะเห็นว่าเราชอบคุยโทรศัพท์ แม่ก็จะคิดว่าคุยกับแฟน

แต่เราไม่มีหรอก.....

ถ้าวันใดแม่โมโหแม่ก็จะด่ากับเราด้วยคำอย่างนี้แหละ แทบทุกวัน...


บางทีเราลืมทำงานบ้านแค่อย่างเดียว ก็จะด่าเราทั้งพ่อทั้งแม่ เราลืมจริงๆ...
แม่บอกว่าวันๆเล่นแต่คอมงานไม่เคยทำสักอย่างถ้าครูมีใบอะไรมากูจะเขียนบอกให้หมดเลย

ว่าอยู่บ้านทำตัวยังไงแต่ทีพี่เราอยู่บ้าน เราไปช่วยพ่อ ขายของ พี่ไม่ทำงานบ้านซักอย่างนั่งเล่นเกมส์ทั้งวันพ่อไม่ว่าซักคำทั้งๆที่เรากลับ มาจากขายของเหนื่อยก็เหนื่อย เราก็ต้องมาทำงานบ้าน.......คนเดียว

เราจะนอนกับพ่อกับแม่เพราะว่าเขาไม่อยากให้เรานอนคนเดียวคุยกลัวว่าเราจะคุยดทรศัพท์กับผู้ชาย

(แค่โทรศัพท์เรายังไม่มีเลย)เพื่อนจะคุยอะไรก็ต้องโทรเข้าเบอร์บ้านตลอด เราชอบระบายกับเพื่อนทางโทรศัพท์ มันพอจะช่วยให้เราหายเครียดได้บ้าง พอคุยนาน แม่ก็จะเริ่มมองสงสัย ว่าเราจะแรด คุยโทรศัพท์กับผู้ชายรึปล่าว

เราก็ต้องบอกกับเพื่อนว่าแค่นี้ก่อนนะตลอดเพื่อนก็จะเข้าใจ บางคนก็จะบอกว่า แกใช่ลูกพ่อกับแม่จริงรึปล่าว

ฉันก็เริ่มสงสัยเลยไปดูใบเกิดตัวเอง


แต่ก็เป็นลูกพ่อกับแม่จริงๆนี่หน่า...แต่ทำไมคนในครอบครัวถึงทำกับเราอย่างนี้ทำเหมือนว่าไม่ใช่ลูก
หลายครั้งที่คิดหนี ออก จากบ้าน หลายครั้ง ที่คิด ว่าจะฆ่าตัวตาย..

แต่ก็ทำไม่ลงเพราะเรารักครอบครัวเรามากถึงเขาจะเกลียดเราแค่ไหนก็ตาม....



โรงเรียนเลิก 15.30 เราก็จะใช้เวลาอยู่กับเพื่อนระบายกับเพื่อนแล้วก็เต้นในเวลาว่างตอนกลับบ้าน
แตต่เพราะบ้านเราอยุ่ลึกเวลานั่งรถกลับบ้านแล้วเราต้องเดินเข้าบ้านก็ใช้เวลานาน ทำให้เรากลับบ้าน
ช้า ย่าก็จะฟ้อง พ่อกับแม่ แม่ก็จะหาว่าเรา ไปนั่งแรดอยู่กับผู้ชาย ถามว่ามันเจ็บไหม

เราเจ็บนะทุกคำด่าคำว่าของทุกคนในบ้านเราก็ต้องไปในร้องไห้ในตู้เสื้อผ้า เหมือนเดิม...ร้อยวันพันปีโลกจะหมุนไปแค่ไหน เราก็คงดำเนินชีวิตที่ถูกเขาด่าเขาว่าอย่างนี้ทุกวัน

บ้านเราอยู่ใกล้ดรีมเวิลด์เพื่อนเราก็จะชวนไปเที่ยวเพราะแม่เป็นพนักงานอยู่ ที่นั่นก็จะได้บัตรฟรี เราก็จะไปเล่น แต่ไปก็ไม่ใช่ว่าไปง่ายๆขอแล้ว ขออีก ขอทั้งน้ำตา แม่บอกทีเรื่องเที่ยวนี่ กระเดะ ได้ อยากจะไป ไม่เคยอยู่บ้านมั่งรึปล่าว

เรา งง มากมาย แล้วก็อ เจ็บ มากมายทั้งๆที่เรา ปีหนึ่ง จะขอ ไปเที่ยว สักครั้ง แต่พี่เราไปเกือบแทยทุกอาทิตย์ แล้วแม่ก็จะให้เงินด้วย แต่ผิดกับ เราต้องเก็บเงิน เอง แต่เราก็อยู่บ้านไปช่วยพ่อขายของกลับมาก็ทำงานบ้านแล้วก็หาว่าเรา ไม่ค่อยอยู่บ้าน แม่ชอบหาเรื่องด่าเรื่องว่าเราตลอด แต่พ่อให้ไป คงเพราะไม่อยากเห็นหน้าเรามากกว่าแม่ก็ถามว่าให้มันไปทำไม ทำไมไม่ให้มันซักผ้าอยู่บ้าน

เราก็ออกไปข้างนอกห้องเราได้ยินเสียงพ่อพูดว่าให้มันไปเถอะ! เหมือนกับว่าจะให้มันไปตายไหนก็ไป

เรากลับมาบ้านเราจะไปรื้อตู้นั่งเล่นของเราอยู่อยู่ในตู้คนเดียว เรามันเด็กเก็ยกดแล้วทีนี้เราลงมารับโทรศัพท์เพื่อน

แม่ก็กลับมาบ้านแล้วขึ้นไปชึ้นบนเห็นตู้มันรก ก็เลยตะโกนด่าเรา อีกตามเคย กูอยากจะใล่ออกจากบ้านจริงๆเลย เดี๋ยวเถอะ อีกหน่อย กูจะเก็บเสื้อผ้า โยนออกไปนอก บ้าน จริงๆเลย ทำตัวสกปรก จริงๆเลยอีนี่!


เพื่อเราก็ได้ยินมันบอกว่า เออ...แต๊ปถ้าแกไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะทำใจดีๆเข้าไว้


แต่ตอนนั้นเราพยามกลั้นน้ำตาที่สุดแล้วละ เดี๋ยวถ้าคนในบ้านเห็นก็จะหาว่าปัญญาอ่อนแค่นี้ก็ร้องไห้ จะไปตายไหนก็ไปเลยไป

เราชื่อแต๊ปวันนี้เป็นวันที่ 15/ต.ค/52 ที่เราคิดว่าเราจะตั้งกระทู้ขึ้น


เราอึดอัดเราไม่ไหว อยากตายมาก นี่เป็นแค่เรื่องย่อของชีวิตเราเท่านั้น เรากะจะทำชีวิตของเราเป้นหนังสือเราเอาเงินที่ได้ไปทำบุญ ก่อนที่เรา จะตัดสินใจจะฆ่าตัวตาย...



หลายคนคงคิดว่ามันไม่ถูกต้องแต่เราทนไม่ไหวจริงๆถ้าจะหนีออกจากบ้านก็ไม่รู้ว่าจะไปอยู่ไหนปัจจุบันนี้

เรายังมีชีวิตอยู่แต่ไม่รู้จะทนอยู่ได้นานแค่ไหนอีกไม่นานเราจะทำหนังสือแล้วนะเงินที่ได้เราจะไปทำบุญ

หลังจากนั้นเราก็จะไปจากครอบครัวนี้เราคิดว่าเป็นวิธีที่ดีสุดแล้วอยู่ไปก็เหมือตกนรกไม่เคยมีความสุขอย่างกับครอบครัวอื่นเลย....


ทุกคน....ชีวิตเราเลือกเกิดไม่ได้แต่เราเลือกเกิดได้เราจะไม่ขออยู่ครอบครัว นี้ ที่อยู่ไปก็ถูกเขาทุกตีสารพัดและคำด่าที่เด็ก ม.2 อายุ14 จะรับไหว

เราอยู่จังหวัด ปทมุธานี อ.ธัญบุรี ในวันที่เราตัดสินใจจะตายกระทู้นี้ ถ้า พ่อแม่ ได้อ่าน ก็คงจะรู้ว่าเป็นเรานะ


ทุกตัวอัการที่เราพิมท์ลงมันจะปนกับน้ำตาที่ไหลมาจากบนใบหน้าเราด้วย เราเจ็บปวดมาก มากกก
เราทนไม่ได้จริงๆเลยตัดสินใจเขียนกระทู้ขึ้น เราอยาก ให้ทุกคนได้รู้มันเจ็บปวดแค่ไหน


ที่มา http://dek-d.com/board/view.php?id=1472757

[naichod]

เรียนท่านเจ้าของกระทู้

กระผมขอฝากถ้อยคำต่อไปนี้ แก่ เด็กหญิงตามจดหมายด้วยนะครับ จักเป็นพระคุณยิ่ง

***************************************

หนู ลุงขอเรียกว่าหนู ก็แล้วกันนะครับ เพราะลุงคงอายุมากกว่าคุณพ่อคุณแม่หนูอยู่หลายปี


มีคนเคยบอกกับลุงว่า

"คนเรานั้น ไม่สามารถเลือกเกิดได้ แต่เราสามารถที่จะเลือกทางเดินของชีวิตได้"

ลุงจะค่อยๆอธิบายความนะครับ

คำกล่าวนี้น่ะ มันหมายถึงว่า คนเรานั้น เมื่อเกิดมา เราไม่มีทางรู้และกำหนดได้เลยว่า ครอบครัวเราจะเป็นอย่างไร ตัวเราจะเป็นอย่างไร มันแล้วแต่ธรรมชาติกำหนด เราเปลี่ยน แก้ไข ตัวเรา ครอบครัว สภาพต่างๆที่เป็นไป ไม่ได้สักอย่าง

แต่.....แต่นะครับ หนู ฟังลุงต่ออีกนิด

เรานั้น เมื่อเกิดมาแล้ว สิ่งที่เรามีคือสมอง ความคิด ความรู้สึก สิ่งเหล่านี้ ไม่มีใครมากำหนดเราได้นะหนู

เรามีสมอง เราก็คิดเองได้ เราก็รู้สึกเองได้ เราก็สามารถตั้งสติ เองได้

ลุงบอกได้ว่า เห็นใจหนู แต่ที่สำคัญมากๆคือ หนูจะต้องมีสติ และใข้ความคิดไตร่ตรองทุกเรื่องอย่างมีเหตุผล และเกิดผลดีแก่ตัวหนู

หนูสามารถเลือกทางเดินชีวิตหนูเองได้

หนูสามารถคิดในใจด้วยความคิดในแง่ดีๆแก่ตัวหนูเองได้

เมื่อเวลามาถึง เมื่อหนูบรรลุนิติภาวะ หนูสามารถกำหนดชีวิตหนูเองได้ว่าจะไปทางไหน อย่างไรครับ

ลุงขอแนะนำว่า หนูอย่าไปทนทุกข์ เพราะการทนทุกข์ ก็คือ การยอมให้ทุกข์มันกดเราอยู่ ไม่ว่าทุกข์นั้นใครจะก่อแก่หนูก็ตาม

หากหนูทน หนูอาจจะมีวันอ่อนแรงที่จะทน และเมื่อวันนั้นมาถึง ทุกข์ที่ว่่ามันก็จะมากขึ้น

หนูต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน อย่าให้ความทุกข์มันมากดทับเรา และเราก็ไม่ต้องไปกดทับมัน เพราะถ้าเรากด เราหมดแรงกด ทุกข์มันก็ลอยกลับมา

เรียนรู้ และทำความเข้าใจที่จะอยู่กับมัน

ลุงมีหมาที่เลี้ยงอยู่ หนึ่งตัว แต่ตอนนี้มันตายไปแล้ว

หมาตัวนี้ลุงเก็บมาเลี้ยง เพราะมันโดนรถทับขาขาด มันมีขาหน้าขาเดียว ขาหลังสองขา

ถ้าหมามันพูดได้ มันก็คงระบายความทุกข์ของมันมาหาลุงฟัง

มันเลือกเกิดไม่ได้ แถมยังเลือกสถานที่เดินไม่ได้ เพราะทุกที่ กลายเป็นที่ของคน ไม่ใช่ของหมา

มันจึงโดนรถชน

แต่มันไม่ท้อ ลุงรู้เลย เพราะมันไม่ได้ฆ่าตัวตาย หรือ หากมันคิดได้ มันก็ไม่ทำ เพราะ ลุงเห็นมัน

"พยายามเดินสามขา วิ่งสามขา เล่นกับเพื่อนสี่ขา ทั้งที่มันพิการ"

มันเรียนรู้ที่จะอยู่กับความทุกข์ของความพิการ เห็นไหม?หนู

หากมันทุกข์ ทนทุกข์ไว้ มันก็จะก้าวต่อไปไม่ได้ และหากมันไม่ช่วยตัวมันเอง หมาที่ไหน จะไปช่วยมันเดิน ใครที่ไหนจะช่วยมันเดิน

มันมีสามขา มันมีทุกข์แน่ๆ แต่มัน "เรียนรู และทำความเข้าใจในทุกข์ของมัน" เพื่อที่จะอยู่รอด กำหนดชีวิตตัวเอง จนมันเข้าฝูงหมาอื่นๆได้ อย่างไม่แปลกแยก

เราเป็นคน

หนูเป็นเด็กที่มีความคิด

หนูต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ ทำความเข้าใจที่จะอยู่กับทุกข์ในตอนนี้ เมื่อทำได้ หนูก็จะไม่ทุกข์อีกต่อไป

จากนั้น หนูมีความคิด หนูตั้งใจศึกษา มีความรู้ติดตัว ไปประกอบอาชีพสุจริตได้ เมื่อเวลามาถึง เวลาที่หนูบรรลุนิติภาวะตามกฏหมายมาถึง

หนูเลือกทางเดินในชีวิตหนูเองได้ โดยไม่มีใครสามารถมากำหนดหนู ว่าหนูได้อีกต่อไป


ลุงคงจะแนะนำเพียงเท่านี้แหละนะ

ขอให้หนูมีสติ จงเรียนรู้และทำความเข้าใจกับทุกข์ที่มี และใช้ความคิดดีๆ กำหนดสิ่งดีๆให้กับตนเอง นะครับ

[paper punch]

ข้อขียนลุงชด น่าจะเตือนสติได้หลายคนเลย รวมทั้งตัวผมด้วยครับ

ถ้าน้องได้มีโอกาศรับรู้ ขอบอกว่า เห็นใจครับกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ขอให้น้องเข้มแข็ง เพื่อผ่านพ้นเรื่องราวร้ายๆนี้ไปให้ได้
และขอให้มีสติตลอดเวลา อย่ายอมแพ้กับการกระทำใดๆก็ตามที่ทำไปด้วยความขาดสติ

[ลูกนนทรี]

ขอบพระคุณทุกความเห็นกระผมกำลังส่งไปทางเมลของน้องเค้าครับ ไม่รุ้ว่าตอนนี้น้องเค้าเนอย่างไรบ้างไม่ติดต่อมาในกระทู้เลยครับ

[see-u]

* สำนวน .. การเขียน
อ่านแล้วดูโตกว่าเด็กอายุ 14 .. นะ

ไม่รุ้สิ .. บางที วันนี้ ดิฉัน อาจจะเครียดเกินไป

[คิคิ]

[naichod]

* สำนวน .. การเขียน
อ่านแล้วดูโตกว่าเด็กอายุ 14 .. นะ

ไม่รุ้สิ .. บางที วันนี้ ดิฉัน อาจจะเครียดเกินไป

อ่านครั้งแรก ผมก็คิดคล้ายๆคุณ ว่า เด็กอายุ 14 อือม์ เขียนได้ขนาดนี้ เหมือน คนอายุมากกว่าที่บอก

แต่ก็คิดต่อไปอีกว่า เหมือนเราบริจาคเงินลงตู้ ตามวัด

คือ เรามีใจอยากทำทาน ก็ทำไป ส่วนเงินที่บริจาคนั้น วัด นั้น จะนำไปใช้ทางใด อย่างไร ถูกหรือไม่ถูกต้อง ผมไม่คิดต่อ เพราะ คิดว่า เราให้ทานไปแล้ว เราสบายใจแล้วเมื่อให้

ขออภัยนะครับ ผม ขอแนะนำในฐานะคนรู้จักนะครับ

บางกรณี แม้ดูเหมือนว่า เราถูกหลอก หรือมีคนมาหลอก แต่ถ้าเราบริสุทธิใจที่จะทำ เราเองเป็นฝ่ายได้ ความสบายใจ ส่วนคนที่เขาคิดไม่ดี(หากเป็นอย่างนั้น) ความไม่ดีก็อยู่กับเขา ไม่ใช่เราครับ

ความเครียด บางคราวเกิดจากการที่เรามองระวังมากไป ก็เกิดได้




.........

ในโลกเน็ต มีมากมายที่มีจดหมายทำนองนี้ บางทีก็เป็นฟอร์เวิร์ดเมล์ เรื่องน่าเศร้า ทั้งที่ไม่ใช่ความจริืง

แล้วคนปล่อยก็เอาไปขำกันว่า ฉันหลอกคนสำเร็จ เราอาจดูเหมือนตัวตลกไปเลย

แต่ถ้าหากมันจริงล่ะ?

ผมขอเลือกที่จะยอมเป็นตัวตลกดีกว่า

เพราะอย่างน้อย หากเรื่องที่ปล่อยออกมา 100 เปอร์เซนต์ มันมีเรื่องจริง เพียง 1 เปอร์เซนต์

ก็ถือว่าเราได้พยายามช่วยคนไปแล้ว 1 คน

แต่หากเรามองผ่านไป

เท่ากับเราปล่อยให้เกิดโศกนาฎกรรม อย่างน้อย 1 คน เช่นกัน ครับ


ผมคิดแบบนี้ จึงตอบท่านเจ้าของกระทู้ไป

[see-u]

* นายชด .. เป็นอะไร ?????
เอ้ .. ไม่ได้ว่าหรือวิจารณ์ในสิ่งที่ นายชด เขียนหรือแนะนำน้องเขาเลยสักนิด
เอ้ .. แค่สะดุดใจกะคำพูดที่น้องเขาเขียนโดยเฉพาะ 2 ประโยคนี้

เรายังมีชีวิตอยู่แต่ไม่รู้จะทนอยู่ได้นานแค่ไหนอีกไม่นานเราจะทำหนังสือแล้วนะเงินที่ได้เราจะไปทำบุญ

ทุกคน....ชีวิตเราเลือกเกิดไม่ได้แต่เราเลือกเกิดได้เราจะไม่ขออยู่ครอบครัว นี้ ที่อยู่ไปก็ถูกเขาทุกตีสารพัดและคำด่าที่เด็ก ม.2 อายุ14 จะรับไหว

คือ .. สำนวนแบบนี้มันไม่ได้จะใช่เด็ก 14 เขียนหรอก .. ยิ่งมีเรื่องจะเขียนหนังสือออกมาขายเพื่อทำบุญอีก

สิ่งที่ นายชด แนะนำไปก็เป็นไปตามที่ นายชด คิด --> ก็ไม่เห็นจะแปลกอะไร
เป็น งง ... เอ้ แค่วิจารณ์สำนวนในการเล่าเรื่องเท่านั้น

แล้ว นายชด มาอะไรกะ เอ้ เนี่ย ?????

[naichod]

* นายชด .. เป็นอะไร ?????
เอ้ .. ไม่ได้ว่าหรือวิจารณ์ในสิ่งที่ นายชด เขียนหรือแนะนำน้องเขาเลยสักนิด
เอ้ .. แค่สะดุดใจกะคำพูดที่น้องเขาเขียนโดยเฉพาะ 2 ประโยคนี้

เรายังมีชีวิตอยู่แต่ไม่รู้จะทนอยู่ได้นานแค่ไหนอีกไม่นานเราจะทำหนังสือแล้วนะเงินที่ได้เราจะไปทำบุญ

ทุกคน....ชีวิตเราเลือกเกิดไม่ได้แต่เราเลือกเกิดได้เราจะไม่ขออยู่ครอบครัว นี้ ที่อยู่ไปก็ถูกเขาทุกตีสารพัดและคำด่าที่เด็ก ม.2 อายุ14 จะรับไหว

คือ .. สำนวนแบบนี้มันไม่ได้จะใช่เด็ก 14 เขียนหรอก .. ยิ่งมีเรื่องจะเขียนหนังสือออกมาขายเพื่อทำบุญอีก

สิ่งที่ นายชด แนะนำไปก็เป็นไปตามที่ นายชด คิด --> ก็ไม่เห็นจะแปลกอะไร
เป็น งง ... เอ้ แค่วิจารณ์สำนวนในการเล่าเรื่องเท่านั้น

แล้ว นายชด มาอะไรกะ เอ้ เนี่ย ?????

เปล่าครับ ไม่ได้อะไรเลย

ขอให้คุณเอ้ อ่านให้ดี ผมไม่ได้ต่อว่า แต่ผมชี้แจง และแนะนำ

ผมเองก็สงสัยในสำนวนว่าเด็กเขียนหรือไม่

แต่ถึงกระนั้น ก็ตาม ผมก็ตอบ เพราะเหตุผลที่ บอกไปเรื่องหากมองข้ามไป ก็จะเป็นผลเสียได้

แต่ถ้าตอบไป ต่อให้เป็นตัวตลก ก็ยอม เพราะหากเป็นเรื่องจริง ก็ถือว่า เราได้ช่วย

ก็เท่านั้น


ผมว่าคุณเอ้ อ่านดีๆอีกครั้ง

ผมไม่มีอะไรที่จะมาว่าคุณหรอก ไม่เคยคิดด้วยซ้ำ

มีแต่ความรู้สึกดีๆในฐานะพี่ชาย

ถ้าคุณไม่พอใจ


ผมขอโทษนะครับที่บังอาจล่วงเกินคุณ

[see-u]

^
^
ไม่ต้องมาขอโทษ ... ขอโทษทำหยังละนั่น ไม่ได้โกรธอะไรเล๊ยยย
เอาเป็นว่า .. ต่างคนต่างอ่านที่เขียนแล้วตีความไปตามที่ตัวเองคิด ละกัน

เอ้ .. ไม่ได้ไม่พอใจ แค่ถามเท่านั้นเอง ..
เรื่องแค่นี้ ..คงไม่ต้องมาถกเถียงกันหรอก OK นะคะ

[naichod]

เอ้ .. ไม่ได้ไม่พอใจ แค่ถามเท่านั้นเอง ..
เรื่องแค่นี้ ..คงไม่ต้องมาถกเถียงกันหรอก OK นะคะ

โอเคอยู่แล้ว

พี่ก็อยากรู้เท่านี้แหละครับ


ยังใจร้อน ขี้งอน เหมือนเดิม นิ อิอิ

[ลูกนนทรี]

แต่ล่ะคนมองต่างมุมได้ครับ เพราะบางความเห็นในกระทู้เด็กดีก็ปาเข้าไป1200ความเห็นแล้วต่างความคิดครับ ผมยอมรับทุกความเห็นในกระทู้นี้ครับ ขอบคุณทุกคนที่มาตอบปัญหาและตั้งข้อสงสัยครับ ผมได้ส่งเมลไปหาน้องคนนั้นแล้วครับอย่างน้อยถ้ามันเป็นเรื่องจริงเราก็คงพอจะช่วยน้องเค้าไว้ได้บ้างให้ฉุกคิด แต่ถ้าเรื่องไม่จริงอย่างที่คุณเอ้บอกผมก็คงจะเซ็งไปเหมือนกันแต่ก็ถือว่าทำบุญให้พวกหลอกหลวงครับ

[BlueFoot]

อ่านอย่างเดียว
ไม่ได้รับคำขอบคุณ เน๊อะ

ปิดทองหลงพระอ่ะ อิ๊อิ๊

[คิคิ]

เด็กอัจฉริยะมันก็มีนะ ถึงจะอายุ 14 หรือเด็กกว่านั้น

ขนาดตอนผมอายุ 14 ผมยังคิดว่าผมร้องเพลงเก่งเลย(โม้ซะหน่อย)
หรือแต่งกลอนก็เก่ง(คิดเอาเอง)

หรือทำหลายๆสิ่งที่ผู้ใหญ่บางคนยังทำไม่ได้


บางทีการขีดๆเขียนๆ เราก็ลอกก็จำเขามาเหมือนกัน ไม่ใช่ทุกสิ่งจะเกิดจากความคิดความตั้งใจของเราเองทั้งหมด

อย่างน้องคนนี้ บางครั้งความกดดัน หรือเก็บกด ก็อาจจะแสดงพลังด้านหนึ่งออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว หรือว่าได้เขียนอะไรลงไป
พลังที่ว่าอาจจะเป็นพลังความคิดกลั่นกรองในแบบที่ผู้ใหญ่บางคนยังคิดไม่ได้ แต่นั่นก็ยังอยู่ในความคิดเด็กๆว่า เราจะหนีความทุกข์โดยการฆ่าตัวตายซึ่งเป็นความคิดที่ไม่ถูกต้องเอาซะเลย




ส่วน คห ของคุณ นายชด ผมชอบครับ เป็นการให้กำลังใจและข้อคิดดีๆง่ายๆ ถ้าน้องคนนี้ได้อ่าน ผมคิดว่าน้องคงจะดีใจและล้มเลิกที่จะคิดสั้น