เสรีทางความคิด ต้านวิกฤตเผด็จการ สร้างบรรทัดฐานให้การเมืองไทย
by noway2know » Fri Jun 04, 2010 10:02 am
phetja wrote:ขอบคุณคุณ noway2know / คุณมะนาวหวาน และท่านอื่นๆทุกๆท่านมากๆค่ะ ที่ให้ข้อมูลที่ละเอียดมากๆ
ขออนุญาต นำไปเผยแผ่ให้กับใครอีกหลายๆคนที่ยังรักเสื้อแดง และได้ข้อมูลผิดๆจากแกนนำนะคะ
แต่เค้าจะยอมรับรึเปล่านี่ยังเป็นปัญหา ไปทะเลาะกับแม่ค้ามาคนแล้วเดี๋ยวเอาข้อมูลไปยื่นให้เลย แต่แหม..ที่เป็นคลิปนี่โหลดไม่เป็นค่ะ
by noway2know » Fri Jun 04, 2010 10:04 am
by tsuma » Fri Jun 04, 2010 2:57 pm
by ThaiInSYDNEY » Fri Jun 04, 2010 4:54 pm
by noway2know » Fri Jun 04, 2010 5:21 pm
by 3.5v » Fri Jun 04, 2010 5:36 pm
by noway2know » Fri Jun 04, 2010 6:13 pm
[/img]by noway2know » Fri Jun 04, 2010 7:54 pm
by noway2know » Fri Jun 04, 2010 9:01 pm
by noway2know » Fri Jun 04, 2010 9:36 pm
by noway2know » Sat Jun 05, 2010 1:09 am
by noway2know » Sat Jun 05, 2010 2:04 am
by noway2know » Sat Jun 05, 2010 2:16 am
by มะนาวหวาน » Sat Jun 05, 2010 5:15 am
by noway2know » Sat Jun 05, 2010 2:19 pm
มะนาวหวาน wrote: สวัสดีคะคุณ noway2know......ขยันทำจังเลยคะ ให้ WM เก็บทู้นี้ด่วน
ขอบคุณนะค่ะที่ช่วยกันby noway2know » Sat Jun 05, 2010 2:25 pm
by rtc_ee15 » Sat Jun 05, 2010 2:42 pm
by noway2know » Sat Jun 05, 2010 3:10 pm
เสื้อแดง...ผลงานบันลือโลก
บุก...คุกคาม โรงพยาบาลจุฬา...จนต้องเคลื่อนย้ายผู้ป่วย
หลังเกิดเหตุ....จตุพรแถไม่รอด...คลิปจากนักข่าวยืนยัน
หลักฐานชัด จตุพร สั่ง พายัพ บุก รพ จุฬา เหวงนั่งฟังเฉย
คนเสื้อแดงได้ก่อเรื่องอีกครั้ง โดยนายพายัพ ปั้นเกตุ แกนนำคนเสื้อแดง อ้างว่าได้ไปสำรวจมาแล้วพบว่าที่ รพ.จุฬาฯ อาคาร 2 และ 3 มีทหารอยู่ที่ชั้น 3 ของ รพ.จุฬาฯ และมีการส่งข้าวส่งน้ำขึ้นไปข้างบน รพ.จุฬาฯ ต้องเคลียร์ออกไปให้หมด โดยจุดที่ทหารอยู่บนตึกที่กระจกสีดำ ไม่เช่นนั้นวันศุกร์ 10 โมงเช้า ตน, นายขวัญชัย ไพรพนา, นายสุภรณ์ อัตถาวงศ์ จะเดินทางไปที่ รพ.จุฬาฯ เพื่อไปพิสูจน์ว่ามีทหารอยู่หรือไม่
"เราจะไปขอคืนพื้นที่ รพ.จุฬาฯ คืน เพราะที่นั่นมีปืนสไนเปอร์ รวมถึงตึกตรงข้าม รพ.จุฬาฯ โดยเฉพาะโรงแรมดุสิตธานีที่เป็นของใครทุกคนก็รู้ โดยโรงแรมแห่งนี้มีการให้พื้นที่ทหารอยู่ในพื้นที่ รวมถึงในสวนลุมพินีก็มีตำรวจ 7 กองร้อย เสื้อแดงไปสำรวจมาแล้วเมื่อตอนเย็น ต้องเคลียร์ให้หมด เสื้อแดงจะให้เวลาถึง 10 โมงเช้าพรุ่งนี้เท่านั้น"
ทั้งนี้ ศ.นพ.อดิศร ภัทราดูลย์ คณบดีคณะแพทยศาสตร์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย และผู้อำนวยการโรงพยาบาลจุฬาฯ ออกแถลงการณ์ระบุว่า เนื่องด้วยมีเหตุการณ์ความไม่สงบเกิดขึ้นรอบ รพ.จุฬาฯ และคณะแพทยศาสตร์ จุฬาฯ เพื่อเป็นการป้องกันภัยอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นกับทั้งผู้ป่วยนอกและผู้ป่วย ใน รวมทั้งญาติที่รับการรักษาที่ รพ.จุฬาฯ อีกทั้งยังเป็นการดูแลความปลอดภัยของบุคลากรของ รพ.จุฬาฯ และคณะแพทยศาสตร์ด้วย ทางโรงพยาบาลได้ย้ายผู้ป่วยในที่อยู่ภายในตึก ภปร และตึก สก ไปยังตึกต่างๆ ทางด้านถนนอังรีดูนังต์เรียบร้อยแล้ว
และปิดให้บริการผู้ป่วยนอกทั้งหมดในวันศุกร์ที่ 30 เมษายน เพิ่มอีก 1 วัน ยกเว้นจะพิจารณาให้การรักษาในรายที่จำเป็นต้องพบแพทย์เท่านั้น งดผ่าตัดทั้งหมด ยกเว้นผู้ป่วยฉุกเฉิน และงดรับผู้ป่วยส่งต่อจากโรงพยาบาลต่างๆ เป็นการชั่วคราว
นพ.สมศักดิ์ โล่ห์เลขา นายกแพทยสภา กล่าวว่า การชุมนุมที่บริเวณสี่แยกราชประสงค์ได้ส่งผลกระทบต่อการปฏิบัติงานของแพทย์ และบุคลากรของแพทย์ใน รพ. 2 แห่ง คือ รพ.จุฬาฯ และ รพ.ตำรวจ ซึ่งได้งดรับผู้ป่วยใหม่ และ รพ.ตำรวจนั้นได้มีการขนย้ายผู้ป่วยไปไว้อาคารด้านหลังที่อยู่ห่างไกลผู้ ชุมนุม ดังนั้นจึงขอวอนให้ผู้ชุมนุมอย่างขวางทางเข้า-ออก และถอยออกห่างจากรอบ รพ.ให้มากที่สุด และที่สำคัญ ไม่ควรละเมิดเจ้าหน้าที่ด้วยการเข้าไปตรวจค้นใน รพ.
"ถ้ามีคนออกมาเตือนสติแบบนี้ ผมหวังว่าในฐานะที่เป็นแพทย์ นพ.เหวง โตจิราการ (แกนนำ นปช.) ก็คงจะมีจิตสำนึก เพราะไม่มีประเทศไหนในโลกที่ใช้พื้นที่ของ รพ.เพื่อเอาชนะคะคานกัน ขนาดจะขับรถผ่าน รพ.ยังห้ามบีบแตรรถเลย แต่นี่มีการใช้เครื่องขยายเสียงทุกวัน ดังนั้นก็อยากจะขอความร่วมมือด้วย" นพ.สมศักดิ์กล่าว
ด้าน นพ.ศุภชัย คุณารัตนพฤกษ์ กรรมการแพทยสภา กล่าวว่า อยากให้ทุกฝ่ายเคารพการปฏิบัติงานของเจ้าหน้าที่ รพ. เพราะ รพ.จะต้องรักษาพื้นที่เอาไว้เพื่อช่วยชีวิตคนกรณีเกิดเหตุฉุกเฉิน มีผู้บาดเจ็บ เพราะ รพ.ตำรวจและ รพ.จุฬาฯ อยู่ใกล้การชุมนุมมากที่สุด จึงมีส่วนสำคัญในการให้ความช่วยเหลือผู้ป่วย ถ้าหากบุคลากรทางการแพทย์ยังมีความกังวล และไม่มั่นใจในความปลอดภัย ก็จะส่งผลต่อการปฏิบัติงานได้ ดังนั้นอยากขอร้องว่าอย่าเข้าไปใน รพ. หรือหนีไปหลบซ่อนใน รพ. และควรถอยออกห่างจากรอบๆ รพ.ไม่ต่ำกว่า 100 เมตร
อย่างไรก็ตาม ช่วงค่ำไม่ทันข้ามวัน นายพายัพได้ยกพวกโดยมีการ์ด 40 คนเข้าไปในโรงพยาบาลจุฬาฯ พร้อมพูดเสียงดังว่า ขอค้นตึก ภปร และตึก สก โดยอ้างว่ามีการนำทหารเข้ามาจำนวนมาก โดยเฉพาะหน่วยแม่นปืนจากภาคใต้ซ่อนตัวอยู่
ขณะที่ ศ.นพ.อดิศรได้ขอเจรจา พร้อมยืนยันว่าโรงพยาบาลเป็นสถานที่รักษาผู้ป่วย ไม่มีการนำทหารเข้ามาแต่อย่างใด แต่นายพายัพยังแสดงอำนาจบาตรใหญ่พูดจาข่มขู่สารพัดเพื่อจะขอค้นให้ได้
ผู้สื่อข่าวรายงานว่า ที่เลวร้ายกว่านั้น บริเวณดังกล่าวไม่มีเจ้าหน้าที่ตำรวจแม้แต่รายเดียว ขณะที่ ศ.นพ.อดิศรตกอยู่ในวงล้อมของการ์ด นปช. และถูกขู่ว่าถ้าไม่ให้ค้นโรงพยาบาลจะเบิดแน่ ถึงตรงนี้ ศ.นพ.อดิศรถึงกับตกใจ ได้เรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาคอยอำนวยความสะดวกให้โดยพาไปค้นตาม ห้องต่างๆ
แต่นายพายัพได้ออกคำสั่งให้ ศ.นพ.อดิศรเป็นผู้นำไปค้น โดยอนุญาตให้มีผู้ติดตามได้เพียง 2 คน จากนั้นการตรวจค้นได้เริ่มต้นขึ้นจากชั้นใต้ดินก่อน
เมื่อตรวจค้นไปพักใหญ่ พ.ต.อ.ชุมพร กาญจนรัตน์ ผกก.ปทุมวัน พร้อมตำรวจ 5 นาย มาประสานงานที่ตึก สก และขอเจรจากับนายพายัพว่าอย่านำการ์ดเข้าค้น แต่นายพายัพไม่ยอม โดยอ้างว่ามีทหารจริงๆ จากนั้นมีการโต้เถียงกันนานหลายนาที กระทั่ง 20.00 น. หลังตรวจค้นชั้น 1, 2, 3, 20 ดาดฟ้า ใต้ดิน ประมาณ 1 ชม.ไม่พบทหารแม้นายเดียว แต่นายพายัพก็ยังยืนยันจะค้นต่อในทุกอาคาร
แต่ระหว่างนั้นจู่ๆ ก็มีการตะโกนว่า จับทหารได้แล้ว ทำให้คนเสื้อแดงซึ่งออกันอยู่นอกรั้วโรงพยาบาลหลายร้อยคนกรูเข้าไปในโรง พยาบาล พร้อมถือไม้ปลายแหลมเตรียมทำร้ายทันที
ไม่นานนักมีการนำชาย 2 คนออกมาจากข้างตึก สก โดยการ์ด นปช.อ้างว่าเป็นทหารปลอมตัวมา และได้ควบคุมไปที่เวทีราชประสงค์เพื่อแถลงข่าว โดยทั้ง 2 คนพกผ้าแดงด้วย ซึ่งการ์ดอ้างว่าเป็นแดงเทียม ทำให้เกิดข้อสงสัยว่าเป็นทหารจริงหรือไม่
อย่างไรก็ตาม ระหว่างนั้นพวกการ์ด นปช.ยังคงตะโกนว่าเจอทหาร เจอระเบิด สร้างความฮึกเหิมให้กับคนเสื้อแดง ต่อมาเริ่มมีตำรวจเข้าตรึงพื้นที่
ภายหลังการบุกไป รพ.จุฬาฯ เสร็จสิ้นลง นายสุภรณ์ อัตถาวงศ์ ได้เดินทางมาที่ รพ.จุฬาฯ แล้วบอกว่า ในวันที่ 30 เม.ย. เวลา 09.00 น. คนเสื้อแดงนำโดยนายพายัพและตนจะมาที่ รพ.จุฬาฯ พร้อมด้วย พล.ต.ต.วิทยา รัตนวิทย์ ผบก.น.1 เพื่อขอเข้าตรวจอาคารต่างๆ ในตึก สก เพราะขณะนี้มืดแล้ว หากขอตรวจต่อไปคงจะไม่เป็นผลดี
จากนั้นที่เวทีราชประสงค์ นายสุภรณ์เปิดเผยว่า ชาย 2 คนที่ถูกควบคุมตัวที่ตอนแรกนึกว่าเป็นทหารแอบซ่อนอยู่ใน รพ. พบว่าทั้ง 2 คนเป็นคนงานก่อสร้างตึกข้างๆ และขณะนี้หัวหน้างานได้มารับตัวไปแล้ว อย่างไรก็ตามยืนยันว่าก่อนหน้านี้มีทหารหลายสิบนายซ่อนอยู่ในตึกจริง แต่พอรู้ว่าเสื้อแดงจะมาก็เลยกลับไปก่อน ส่วนการบุกตรวจ รพ.พรุ่งนี้ จะตรวจเฉพาะชั้นที่มีข้อมูลว่ามีทหารหลบซ่อนอยู่คงไม่ตรวจทั้งหมด
มีรายงานจาก ศอฉ.ระบุว่า กรณีที่กลุ่มเสื้อแดงบุกรุก รพ.จุฬาฯ นั้น มีการพกอาวุธสงครามเข้าไปด้วย เพื่อเป็นการกดดันเจ้าหน้าที่ รพ.จุฬาฯ
หลังการบุกค้นผ่านพ้นไป นพ.สมศักดิ์ โล่ห์เลขา นายกแพทยสภา ให้สัมภาษณ์อีกครั้งว่า เป็นเรื่องไม่ถูกต้อง ทั้งนี้ตนได้คุยกับ ผอ.รพ.จุฬาฯ แล้ว การที่ย้ายคนออกจากตึกบริเวณใกล้ถนนเพราะเกรงคนไข้จะได้รับอันตราย เนื่องจากบริเวณแถวนั้นมีถังแก๊ส หรืออาจจะมีอาวุธร้ายแรงหากมีการปะทะกัน ต้องบอกว่าตามหลักสากลไม่มีใครทำกัน แม้แต่ในยามสงครามก็ไม่มีใครทำกัน
"การออกมาเตือนวันนี้เราเตือนทุกฝ่ายว่าไม่อยากให้ใช้พื้นที่ รพ.เป็นที่กำบังทางการเมือง เราไม่ได้เข้าข้างใคร ซึ่งหลังจากแถลงข่าวแล้ว แพทยสภาได้ส่งแถลงการณ์ไปให้รัฐบาล นปช.และกระทรวงสาธารณสุข แต่เมื่อมีการค้น ก็ต้องบอกว่าเป็นการไม่ให้เกียรติแพทย์ ดังนั้นเมื่อคุณไม่ให้เกียรติคนอื่นๆ ก็จะไม่ให้เกียรติคุณเช่นกัน และท้ายที่สุดผลเสียก็จะตกอยู่กับเขาเอง เพราะการเข้าไปใน รพ.เป็นการสร้างศัตรูโดยไม่จำเป็น การกระทำดังกล่าวบ่งบอกถึงนิสัย แต่แพทยสภาคงไม่ประณาม ปล่อยให้ประชาชนตัดสินเอง ผมอยากเปรียบว่าปลาต้องอาศัยน้ำถึงจะอยู่ได้ แต่น้ำไม่มีปลาก็ไม่เป็นไร น้ำก็เหมือนกับประชาชน ดังนั้นการไปทำแบบนี้เท่ากับฆ่าตัวเอง จะทำให้คนเกลียด แต่ถ้าสู้แบบตรงไปตรงมาคนจะเห็นใจ ความจริงผมไม่อยากจะวิจารณ์อะไรมาก อยากให้ประชาชนตัดสินใจเองดีกว่า"
บุก รพ.วชิระ
by noway2know » Sat Jun 05, 2010 3:26 pm
5 สภาวิชาชีพออกแถลงการณ์ประณามกลุ่มคนเสื้อแดงบุกโรงพยาบาลจุฬาฯอ้างมีทหารซ่อนอยู่ ชี้ไม่เป็นไปตามหลักสากลและหลักมนุษยธรรม ขณะที่รพ.จุฬาฯโกลาหลย้ายผู้ป่วยออกหวั่นเสื้อแดงเถื่อนอีก
ที่แพทยสภา เมื่อวันที่ 30 เม.ย.2553 ศ.นพ.สมศักดิ์ โล่ห์เลขา นายกแพทยสภาได้ประชุมร่วมกับ ศ.เกียรติ ดร.วิจิตร ศรีสุพรรณ นายกสภาการพยาบาล ภก.รศ. (พิเศษ) กิตติ พิทักษ์นิตินันท์ อุปนายกสภาเภสัชกรรม นางสุมนา ตัณฑเศรษฐี นายกสภากายภาพบำบัด รศ.สมชาย วิริยะยุทธกร นายกสภาเทคนิคการแพทย์
จากนั้น นพ.สมศักดิ์ ได้อ่าน แถลงการณ์ภาคีสภาวิชาชีพด้านสุขภาพแห่งประเทศไทย เรื่อง ขอให้ยุติการคุกคามและปฏิบัติต่อโรงพยาบาล รถพยาบาล บุคลากรทางการแพทย์และผู้บาดเจ็บ ที่ไม่เป็นไปตามหลักสากลและหลักมนุษยธรรมว่าเนื่องจากขณะนี้สถานการณ์ทางการเมืองมีความขัดแย้งนำมาซึ่งการสูญเสีย และบาดเจ็บของประชาชนและเจ้าหน้าที่จำนวนมากและปรากฏว่ามีการบุกรุกตรวจค้นโรงพยาบาลคุกคามบุคลากรทางการแพทย์และขัดขวางการเคลื่อนย้ายผู้ได้รับบาดเจ็บจากเหตุการณ์การปะทะ ภาคีสภาวิชาชีพด้านสุขภาพแห่งประเทศไทย
ประกอบด้วยแพทยสภา สภาการพยาบาล สภาเภสัชกรรม สภาเทคนิคการแพทย์และสภากายภาพบำบัด มีความเสียใจต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและขอประณามการกระทำที่ไม่เป็นไปตาม หลักสากลและหลักมนุษยธรรม ภาคีสภาวิชาชีพด้านสุขภาพแห่งประเทศไทย จึงขอเรียกร้องให้ทุกฝ่ายมีสติ หนักแน่น เคารพหลักการสากลและหลักมนุษยธรรมในการดูแลรักษาผู้ป่วย ผู้บาดเจ็บ ดังนี้
1.ภาคีสภาวิชาชีพด้านสุขภาพฯ ขอให้สมาชิกยึดมั่นในจริยธรรมวิชาชีพในการดูแลผู้ป่วยอย่างเคร่งครัด ไม่เลือกปฏิบัติต่อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่ว่าภายใต้เงื่อนไขใดๆ ทั้งสิ้น 2.ในหลักสากลแม้กระทั่งในยามสงครามหรือความขัดแย้ง สู้รบระหว่างประเทศ โรงพยาบาล รถพยาบาล เครื่องมือทางการแพทย์ บุคลากรทางการแพทย์ ต้องได้รับการคุ้มครองจากทุกฝ่ายให้มีความปลอดภัยและสามารถปฏิบัติหน้าที่ ตามหลักมนุษยธรรมได้อย่างเต็มที่ 3.ในประเทศไทยขณะนี้เป็นเพียงความขัดแย้งทางความคิดของคนในชาติเดียวกัน จึงขอให้ทุกฝ่ายเคารพความเป็นกลางของบุคลากรทางการแพทย์ โรงพยาบาล รถพยาบาล ถอยห่างจากพื้นที่โรงพยาบาลอย่างน้อย 100 เมตร และละเว้นการกระทำใดๆ ที่ขัดขวางการปฏิบัติงานและกีดขวางทางเข้า-ออกโรงพยาบาล 4. ผู้บาดเจ็บไม่ว่าจะเป็นฝ่ายใดก็ตาม และผู้ที่เข้าให้การช่วยเหลือผู้บาดเจ็บ จะต้องได้รับการคุ้มครองความปลอดภัยและอำนวยความสะดวกในการนำส่งเพื่อการ รักษาอย่างทันท่วงทีจากทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้อง 5.ขอให้ทุกฝ่ายยุติการกระทำที่ไม่ถูกต้องตามหลักสากลโดยทันที
นายกแพทยสภา กล่าวต่อว่า ภาคีสภาวิชาชีพด้านสุขภาพแห่งประเทศไทยหวังในความร่วมมือจากทุกฝ่าย แก้ไขการปฏิบัติให้ถูกต้องโดยทันที เพื่อประโยชน์ของประชาชนทุกคนในชาติ และขอให้กำลังใจแก่บุคลากรทางการแพทย์ทุกท่านที่ปฏิบัติหน้าที่ตามหลัก มนุษยธรรมโดยไม่เห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อยอยู่ในขณะนี้
รพ.จุฬาฯโกลาหลย้ายผู้ป่วยออกหวั่นแดงเถื่อนอีก
ผู้สื่อข่าวรายงานบรรยากาศที่โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ ที่บริเวณตึกคัคณางค์ และตึกนวมินทราชินี ซึ่งเป็นตึกผู้ป่วยใน ที่ต้องนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ปรากฏว่ามี แพทย์ พยาบาล และเจ้าหน้าที่กว่า 100 คน ได้ช่วยกันทะยอยขนย้ายผู้ป่วย ที่มีทั้งอาการอยู่ขั้นโคม่า และผู้ป่วยธรรมดา โดยได้มีการลำเลียงขนย้ายไปยัง รพ.ต่างๆทั่ว กทม.เนื่องจากทางโรงพยาบาลได้ประกาศปิดรักษาพยาบาลผู้ป่วยทั้วไปอย่างไม่มี กำหนด หลังจากที่กลุ่มผู้ชุมนุมเสื้อแดงบุกค้นโรงพยาบาลเมื่อวานนนี้ โดยทางโรงพยาบาลจะทำการรักษาเฉพาะผู้ป่วยฉุกเฉินเท่านั้น จนกว่าเกตุการณ์ความไม่สงบจะคลี่คลาย
ผู้สื่อข่าวรายงานว่า ในการขนย้ายผู้ป่วยครั้งนี้ ปรากฏว่ามีผู้ป่วยที่มีอาการหนักหลายราย อย่างเด็กหญิงอายุประมาณ 1 เดือน.ที่มีอาการหลอดเลือดหัวใจที่ค่อนข้างป่วยหนัก ต้องถูกนำออกมาจากห้อง ไอซียู โดยผู้ปกครองจะนำไปรักษาต่อที่โรงพยาบาลในต่างจังหวัดที่เป็นบ้านเกิด และยังมีเด็กที่ป่วยเป็นโรคมะเร็งในเม็ดเลือดขาวชื่อ " น้องอรนัท " อายุ 7 ขวบ ที่ต้องถูกขนย้ายออกอย่างโกลาหล โดยน้องอรนัท ได้เข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลแห่งนี้ประมาณ 2 ปีแล้ว แต่เมื่อเหตุกาณณ์ความไม่สงบ น้องอรนัท ตเองถูกย้ายกลับไปรักษาที่โรงพยาบาลในต่างจังหวัดทั้งที่อาการหนักน่าเป็น ห่วง โดยแม่ของน้องอรนัท ได้ร้องห่มร้องไห้ขณะทำการขนย้ายเนื่องจากเกรงว่าลูกสาวจะได้รับอันตราย
ส่วนดญ.กาญชนิต์ พวงแก้ว อายุ 1 ขวบ ซึ่งป่วยเป็นโรคตับม้ามโต ตัวเหลืองซีด โดยมารดาของหนูน้อยกล่าวว่าอยู่ รพ.มาเกือบ 10 วัน แต่ต้องถูกย้ายออกไป โดยจะหมอนัดให้มาใหม่วันที่ 13 พ.ค.เดือนหน้า กลัวว่าลูกจะมีอาการหนัก ซึ่งหากลูกเป็นก่อนก็จะเอามาหาอีกที นอกจากนี้ยังมีผู้ป่วยชรรา ที่ป่วยเป็นโรคประจำตัวและอยู่ในห้องไอซียู อีกหลายราย ที่จะต้องขนย้ายเช่นกัน และยังมีเด็กแรกเกิดเป็นแฝด 4 คน รวมถึงเด็กที่อยู่ในอาการโคม่า ที่ต้องคอยปั้มหัวใจให้อ๊อกซิเย่นตลอดเวลาระหว่างการขนย้าย ซึ่งทุกคนก็ล้วนอาการหนักทั้งสิ้นขณะที่หมอและพยาบาลไม่ยอมให้ข้อมูลใดๆกับผู้สื่อข่าวและผู้สังเหกตุการณ์
นอกจากนี้บริเวณอาคารเพิ่มพูล ว่องวานิช ได้มีการตั้งขบวนเสด็จเพื่อนำสมเด็จพระสังฆราช ไปพักรักษาตัวต่อยัง รพ.ศิริราช โดยขณะนี้ที่ รพ.ศิริราช ได้มีการจัดเตรียมห้องพักรักษาไว้เรียบร้อย ท่ามกลางกองทัพนักข่าวที่ปักหลักรอทำข่าวเป็นจำนวนมาก
ต้อมาผู้สื่อข่าวรายงานว่าได้มีกลุ่มนางพยาบาลและพนักงานโรงพยาบาลพากันดินขบวนถือป้ายเขียนข้อความ ว่า" รพ.จุฬาฯสภากาชาดไทย เป็นกลาง ยึดถือหน้าที่การดูแลผู้ป่วยเป็นสิ่งสำคัญสูงสุดโดยไม่แบ่งแยก โปรดอย่ามารุกล้ำการปฏิบัติ หน้าที่เพื่อช่วยชีวตเพื่อนมนุษย์ของพวกเรา" นอกจากนี้ กลุ่มพยาบาล ยังแสดงความคิดเห็นไปในทางเดียวกันว่า เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด รู้สึกว่าไม่สมควร เนื่องจาก รพ.มีหน้าที่ รักษาผู้ป่วย ดูแลคนไข้ให้ปลอดภัย แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ รู้สึกเสียใจเนื่องจากมีคนไข้หลายคนที่รอการรักษาแต่ไม่สามารถรักษาได้เต็มที่ เนื่องจากต้องระวังหมอบหลบกระสุนปืน ทำงานมานาไม่เคยเจอเหตุการณ์อย่างนี้ อยากให้เข้าใจเสียใหม่ถึงการก้าวล้ำเข้ามาใน รพ.นั้นถูกต้องหรือไม่ โดยเมื่อวานนี้ ได้มีคนป่วยที่รอรับการรักษาเป็นจำนวนมาก บางคนป่วยหนัก ก็อยากจะให้การช่วยแต่ไม่สามารถดำเนินการได้ และกลุ่มผุ้ชุมนุมก็ยังก้าวล้ำเข้ามาจนไม่มีอิสระในการทำหน้าที่
ขณะที่ นางสุภาวดี สิมสวัาสดิ์ อายุ 40 ปี อาชีพรับจ้าง น้องสาวนายบุญมา สิมสวัสดิ์ อายุ 53 ปี ผู้ป้วยโรคลิ้นหัวใจรั่ว กล่าวว่า พี่ชายป่วยมาประมาณ 4 ปี โดยหมอจะนัดให้มาตรวจสภาพร่างกายและรับยาทุก 3 เดือน ซึ่งบ้านเกิดอยู่ที่ จ.เลยเดินทางมาถึงได้รับแจ้วว่าไปตรวจเลือดที่ รพ.ศิรินธร เพราะ รพ.จุฬาฯปิด ก่อนจะเดินทางมารับยาที่ รพ.จุฬาฯ
"รู้สึกว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้การเดินทางลำบาก รู้สึกใจหาย แต่ก็ต้องทำใจเพราะคนอื่นก็โดนเหมือนกัน และคิดว่ายังงัยก็คงต้องโดนเลื่อนนัดอีก" นางสภาวดี
ส่วนนางบุปผา สุทธิโชคประสิทธิ์ 48 ปี ญาติของ ดช.สถิตย์คุณ จำรัส อายุ 9.5 ขวบ ซึ่งป่วยเป็นโรคหัวใจเข้ารับการรักษาอยู่ที่ รพ.เมื่อปลายปีที่แล้ว กล่าวว่า ตอนนี้หลานกลับไปรักษาตัวอยู่ที่บ้านตามปกติแล้ว แต่หมอให้มารับยาทุกเดือน และมาถึงหมอไม่อยู่ต้องเดินทางไป รพ.ศิริรราช แต่ได้ฝากเรื่องไว้ พอมาถังห้องรับยาแต่ก็ปิดแล้ว ทาง รพ.จึงให้ไปซื้อยาที่ รพ.อื่นโดยอาจจะไปที่ รามา หรือ ศิริราช โดยเหคตุการณ์ที่เกิดขึ้น ืทำให้การเดินทางมา รพ.เป็นไปด้วยความยากลำบาก เะพราะยาที่ใช้รักษาหาอยากมาก ไม่มีอยู่ทุก รพ.อีกทั้งคิดว่า กลุ่มผุ้ชุมนุมไม่ควรเข้ามายุ่งหรือใกล้ รพ.
สำหรัดนางลั่นทม รอดเพราะบุญ ย่าของ ดญ.อาริยา รอดเพราะบุญ ซึ่งป่วยเพราะสำลักน้ำคร้ำ เพราะเพิ่งคคลอดมาเพียง 1 วัน บอกว่า หลานคลอดที่ รพ.ปู่เจ้าสมุทรนปราการ แต่พอหลานมีอาการสำลักน้ำคร้ำหายใจเองไม่ได่จึงถูกส่งมาที่ จุฬาฯโดยทาง รพ.ติดต่อให้มายื่นเรื่องตั้งแต่ตอนเช้าเพื่อย้ายไป รพ.อื่น แต่ถึงตอนนี้ยังหา รพ.รองรับไม่ได้เพราะเด็กมีอาการหนักมากยนังเคลื่อนย้านยไม่ได้ ส่วนการเดินทางก็ลำบากกลุ่มผุ้ชุมนุมทำให้เดืนร้อนเพราะปกติไม่ควรมายุ่งใน รพ.อยู่แล้ว ทำให้ได้รับความเดืออดร้อนไม่ว่าจะเป็นคนไข้หรือญาติเองก็ตาม
สมเด็จพระสังฆราช
แพทย์ทูลเชิญ"สังฆราช"เสด็จไปศิริราชเมื่อเวลา 14.00 น. สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี ได้เสด็จพระราชดำเนินเป็นการส่วนพระองค์เพื่อทรงเยี่ยมสมเด็จพระญาณสังวรสมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก ที่ยังคงรับการรักษาอยู่ในโรงพยาบาลเพียงพระองค์เดียวที่ รพ.จุฬา โดยระหว่างเสด็จฯ ทรงให้กำลังใจเจ้าหน้าที่ที่ปฏิบัติงานภายในโรงพยาบาล และมีพระราชปฏิสันถารกับญาติผู้ป่วย โดยมีคณะแพทย์ติดตามให้ข้อมูลอย่างใกล้ชิด ทั้งนี้ ได้ทรงรับสั่งให้ย้ายสมเด็จพระสังฆราชไปยังโรงพยาบาลศิริราชเพื่อความปลอดภัย และเสด็จฯกลับไปเมื่อเวลา 14.50 น. ต่อมาเวลา 17.30 น. แพทย์ได้ทูลเชิญสมเด็จพระสังฆราชเสด็จไปยังโรงพยาบาลศิริราชแล้ว
น้องคนนี้ อายุ 7 ขวบ เป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว ต้องย้ายออกจากรพ.หลังจากพวกเสื้อแดงบุก
by noway2know » Sat Jun 05, 2010 3:46 pm
เสียงจากเจ้าหน้าที่ รพ.จุฬา
คุณเคยถูกล้อมไหม มือเปล่า ทำงานอยู่ดีๆไม่ได้ยุ่งกับใครเลย อยู่ๆก็มีแดงมาค้น เดินมาไม่ใช่5 คน มาเป็นฝูงขอย้ำเรามีแต่ผู้หญิงอยู่เวรทำงานก็หนักอยู่แล้วคนไข้เราก็อาการไม่ดีและกลัว ย้ำว่าทุกคนกลัว เดี๋ยวเสียงประทัดดังมา เดี๋ยวเสียงระเปิดที่รู้ว่าระเบิดเพราะมันพื้นสะเทือน เดี๋ยวนี้เรามีความสามารถในการแยกแยะมากขึ้เพราะความสะเทือนของพื้นที่เรารู้สึกได้แตกต่างกัน ไม่เวอร์หรอกที่ย้ายผู้ป่วย ช้าไปด้วยซ้ำทุกคนซีดเซียวมาเป็นอาทิตย์แล้ว คนไข้ส่วนใหญ่นอนไม่ค่อยหลับเพราะกลัว ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ระเบิดจริงจะมาตกตรงไหน เมื่อไหร่ที่อาจต้องเคลื่อนย้าย ลองมาเป็นเราไม่มีอาวุธของจริง ไม่ได้โม้ มีแต่มือเปล่าและคนไข้ตาดำๆอยู่ในมือ บางคนต้องให้ออกซิเจนก็หอบมาขึ้นเพราะกลัว บางคนให้ยาหัวใจเพราะกล้ามเนื้อหัวใจขาดเลือด แค่ลุกขึ้นนั่งก็เหนื่อยแล้ว คนไข้เหล่านี้ต้องการที่สงบเพื่อให้พวกเขาพักผ่อนให้มากที่สุด แล้วเสียงดังขนาดนี้ มีครบชุดทั้งประทัด บั้งไฟ พร้อมระเบิด จุดให้ฟังเป็นระยะ และถี่เป็นพิเศษช่วงค่ำคืน คิดว่าผู้ป่วยรู้สึกอย่างไร นอนหลับสบาย ถ้าเป็นคุณอยู่ในโรงพยาบาลนี้จะรู้สึกอย่างไร
by noway2know » Sat Jun 05, 2010 7:24 pm
by neonewman » Sat Jun 05, 2010 7:39 pm
by noway2know » Sat Jun 05, 2010 11:36 pm
by noway2know » Sun Jun 06, 2010 3:52 am
by noway2know » Sun Jun 06, 2010 4:04 am
อาลัยพันเอกร่มเกล้า ธุวธรรม
สดุดีนายทหารที่เสียชีวิตและบาดเจ็บทุกท่าน
จากเหตุการณ์ 10 เมษายน 2553
“ เกียรติศักดิ์ทหารเสือ ”
"มโนมอบพระผู้ สถิตย์อยู่ยอดสวรรค์
แขนถวายให้ ทรงธรรม์ พระผ่านเผ้าจ้าวชีวา
ดวงใจให้ขวัญจิต ยอดชีวิตและมารดา
เกียรติศักดิ์รักข้า ชาติชายแท้แก่ตนเอง
มโน มอบพระผู้ เสวยสวรรค์
แขนมอบถวายทรงธรรม์ เทิดหล้า
ดวงใจมอบเมียขวัญ และแม่
เกียรติศักดิ์รักข้า มอบไว้แก่ตัว"
เสียงจากแม่ของทหาร
คุณแม่วัชรี ธุวธรรม
ความรู้สึกของแม่พันเอกร่มเกล้า ....แทนเสียงของแม่ทหารทุกท่าน
มันยากที่สุดในชีวิตนะลูก ที่จะต้องยอมรับว่าจะไม่ได้พบหน้าลูกอีก! เหตุการณ์การจากไปของลูกครั้งนี้ แม้จะรู้ลูกของแม่ทำงานหนัก รับผิดชอบสูงเกินตัวในหน้าที่ทหาร จนมีเวลาเพียงแค่เย็นวันอาทิตย์ ทุกครั้งๆ ละ 2-3 ชั่วโมงที่ลูกและหนูเอจะมีโอกาสมาร่วมทานข้าวกับครอบครัว ทั้งพี่ไก่ พี่ศรี หลานรัก หนูเกรซและหนูพลอย ก็จะรอเวลาเดินทางมาร่วมคุยกัน แย่งกันคุย สนุกสนานเพียงเวลา 1 ทุ่มถึง 2 ทุ่ม ลูกก็ต้องกลับปราจีนบุรี เพียงเท่านี้ แม่พ่อ พี่ๆ และหลานๆ ก็ตั้งตารอคอยให้ถึงวันอาทิตย์เร็วๆ แต่ในบางช่วงเวลาบ้านเมืองไม่สงบลูกต้องปฏิบัติภารกิจจนไม่สามารถปลีกตัวมา หาพ่อและแม่ ในช่วงเดือนที่ผ่านมาแม่แค่โทรศัพท์ถึงด้วยความคิดถึงทุกครั้ง ลูกก็จะตอบได้สั้นๆ เพียง "สวัสดีครับแม่ ทุกอย่างสบายมาก ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แม่อดทนรออีกนิดเดียว บ้านเมืองก็จะสงบ นะแม่นะ" และก็วางหูโทรศัพท์ เพราะยังทำงานอยู่ แม้ในช่วงกลางคืน
วันที่เศร้าสุดๆ ในชีวิตพวกเรา (10 เมษายน 2553) เวลาประมาณ 09.00 น. ในตอนเช้าวันปฏิบัติงานสุดโหด ลูกโทรมาขอพรแม่ทางโทรศัพท์ (ซึ่งจะทำเช่นนี้ทุกครั้งเวลาที่ปฏิบัติงานสำคัญ) ก้องส่งเสียงตามสายบอกแม่ว่า "แม่ต้องสวดและสมาธิหนักให้ลูกด้วย สำคัญนะแม่นะ" แม่รู้ทันทีว่างานอะไร ไม่ต้องถามรายละเอียดอะไรถ้าเป็นแม่ของนักรบ เรารู้กัน เพียงตอบให้กำลังใจกลับไปว่า "ปฏิบัติการสนามซีนะ บ้านเมืองจะได้สงบเสียที ลูกจะประสบความสำเร็จ จะไม่มีอันตรายใดๆ โชคดีนะจ๊ะลูก"
โทรครั้งที่ 2 เวลาประมาณ 11.00 น. ก่อนเที่ยงหลังจากที่แม่นั่งสมาธิ สวดภาวนา ห้ามผู้ใดรบกวน เขาโทรกลับมาแจ้งแม่ด้วยความสดชื่นดีใจด้วยเสียงก้องกังวาน บอกแม่เสียงดังทางโทรศัพท์ว่า "ลูกทำสำเร็จแล้วแม่ ลูกทำสำเร็จแล้ว! วันนี้ทางใสสว่างเหลือเกินแม่" แม่ก็พลอยดีใจหยุดสมาธิ พักผ่อน ดีใจได้ไม่นาน ลูกโทรกลับมาอีกเป็นครั้งที่ 3 "แม่ต้องสวดและสมาธิต่อให้ลูกให้หนักเลยนะแม่ งานมันหนัก ทำไมยากนักวันนี้" ฟังเท่านี้แม่ก็เป็นห่วงว่า ทำไมลูกแม่ถึงขาดความเชื่อมั่นในวันนี้ซึ่งไม่เคยมีในตลอดชีวิตที่ทำงานมา จะวางแผน 2 แผน 3 แผน สำเร็จทุกครั้ง ด้วยแม่รับทราบความในใจ แม่คิดว่าบุญของแม่ที่จะช่วยลูกคงไม่พอ แม่จึงบอกลูกกลับไปทันทีว่า
"ลูกจงอธิษฐานขอบารมีพระเจ้าอยู่หัว และบารมีของบุรพกษัตริย์ไทยทุกพระองค์ ท่านจะเสริมบารมีให้ลูกทำงานนี้สำเร็จ บ้านเมืองจะสงบได้แน่ โชคดีนะลูก"
นั่นเป็นการติดต่อครั้งสุดท้ายกับลูก หลังจากนั้นไม่ทราบเวลาเท่าไร
แม่ก็สวดภาวนาและสมาธิไปได้ไม่ค่อยดี กังวลกระสับกระส่าย ข่าวเย็นนั้นที่ลูกถูกลูกระเบิดและถูกยิง ไม่มีใครกล้าบอกแม่ จนกระทั่ง แม่ลอบจับฟังท่าทีของพ่อที่คุยกับนายทหารเพื่อนรักของลูก เขามาแจ้งพ่อ แล้วเราก็รีบไปโรงพยาบาล แม่ช่วยอะไรไม่ได้เลย ทำไมมันโหดร้ายกับลูกของแม่อย่างนี้
แม่ขอขอบคุณเพื่อนร่วมชาติคนไทยทุกท่านที่ไม่เคยรู้จักเรามาก่อนจากทุกแห่งหนทุกสังคม ที่ได้เข้าร่วมทำบุญ เคารพศพลูกของแม่ ด้วยความเศร้าและอาลัยในการจากไปของวีรบุรุษนักรบผู้กล้าหาญของพ่อและแม่ลูกคงได้เฝ้าดูอยู่และได้พบว่า เพื่อนพี่น้องไทยทุกคนที่รักลูกมีกำลังใจที่จะอยู่ต่อสู้เพื่อชาติ ศาสน์ กษัตริย์ โดยยึดเอาตัวลูกเป็นต้นแบบ ตั้งปณิธานอันแน่วแน่ จะต่อสู้เพื่อให้พี่น้องไทยทุกคนที่หลงผิดกลับใจเป็นคนดี จะได้สังคมที่สงบสุขภายใต้ร่มพระบารมีปกเกล้าของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและสมเด็จแม่ของแผ่นดินที่ลูกรักและเทิดทูนที่สุดในชีวิตของลูก ขอให้ลูกได้มีโอกาสทำหน้าที่ของลูกต่อไป ในภพภูมิที่ลูกเลือกที่จะอยู่ขณะนี้ มีความสุขมากๆนะจ๊ะ ลูกรักของแม่-พ่อ
หยุดประนามทหาร
ทหารมาทำหน้าที่ให้บ้านเมืองกลับสู่ความสงบ
ถ้าหน่วยพยัคฆ์บูรพาหรือทหารทุกหน่วยตั้งใจสังหารประชาชน
คงมีคนล้มตายจำนวนมากกว่านี้ พวกเขามีสิทธิที่จะปกป้องชีวิตตัวเองเช่นกัน...
ในเมื่อบอกให้คนไทยด้วยกันหยุด...แต่ไม่หยุด แต่พวกเขาไม่ได้มองว่าประชาชนคือศัตรู ทั้งๆรู้ว่าในม๊อบมีกองกำลังติดอาวุธปะปนอยู่ด้วย
เมื่อทหารต้องเข้าสู้ด้วยมือเปล่า
เมื่อเกิดเหตุการณ์ต่อสู้ทางการเมืองเรามักจะได้ยินประโยคทองวรรคหนึ่งอยู่บ่อยๆ ทั้งบนเวทีและข้างล่างเวที นั่นก็คือ “ประชาชนลุกขึ้นต่อสู้ (กับอำนาจเผด็จการ/ความไม่เป็นธรรมในสังคม) ด้วยมือเปล่า” แต่วันเสาร์ที่ 10 เมษายน พุทธศักราช 2553 ประวัติศาสตร์หน้าใหม่ของชาติไทยจะต้องจารึก “ทหารเข้าต่อสู้กับที่ถืออาวุธสงคราม ด้วยมือเปล่า”
เพราะพวกเขาเลือกจะไม่สังหารคนไทยด้วยกัน แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือชีวิตของพวกเขาที่ต้องจบลง
by noway2know » Sun Jun 06, 2010 4:05 am
บันทึกแพทย์ทหารภาคสนามคนหนึ่งได้ที่บอกเล่าถึงเหตุการณ์สิบเมษาเลือด...10 เมษายน 2553(ความจริงมันลบออกจากจิตใจของคนเราไม่ได้หรอกนะ>>>รู้ไว้ด้วย)
ผมในฐานะแพทย์ทหารคนหนึ่งที่ปฎิบัติงานในเหตุการณ์วันที่10 เม.ย.53 อยากจะเขียนบันทึกความทรงจำเหตุการณ์ในวันนั้นเพื่อเก็บไว้เป็นบทเรียนเป็นอุทาหรณ์ หรือเป็นสิ่งเตือนใจให้แก่ตนเอง และประชาชนชาวไทย ไม่ให้ลืมเลือนบทเรียนจากเหตุการณ์ครั้งนี้ไปกับกาลเวลา ผมได้รับภารกิจในฐานะ ผบ.มว.สร.พัน.ร. (ผู้บังคับหมวดเสนารักษ์ กองพันทหารราบ) หรือก็คือแพทย์ทหารประจำกองพัน หน้าที่ของผมคือติดตามดูแลกำลังพลเกี่ยวกับสุขภาพอนามัย การป้องกันโรค การส่งกำลังบำรุงทางสายแพทย์ รวมถึงงานอื่นๆ ตามที่ผู้บังคับบัญชามอบหมาย ผมมาภารกิจในครั้งนี้ตั้งแต่วันที่ 11 มี.ค. 53 ย้ายสถานที่ พักไปตามภารกิจต่างๆ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นการตั้งด่านตรวจ
และ เฝ้าระวังเหตุร้ายตามสถานที่สำคัญ เช่น ที่ ร.1 พัน.1 รอ., ร.11 รอ., สนามบินสุวรรณภูมิ, ลาดหลุมแก้ว และที่สุดท้าย คือสี่แยกคอกวัวบริเวณถนนตะนาวศรี (ข้างวัดบวรนิเวศฯ ย่านบางลำภู) ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ในวันที่ 10 เม.ย. 53
หน่วยของเราได้รับภารกิจในการขอพื้นที่คืนจากกลุ่มผู้ ชุมนุมที่ บริเวณสี่แยกคอกวัว ออกจากที่ตั้งปกติโดยรู้ก่อนล่วงหน้าไม่ถึง 1 ชม. หลังจากเข้าที่รวมพลซึ่งอยู่ไม่ ไกลจากสี่แยกคอกวัวไม่นาน ก็ต้องเคลื่อนย้ายราวสักบ่ายโมง
ผมขึ้นบนหลังคารถฮัมวี่คันแรกสุด (หากใครเห็นในรูปถ่าย ก็คงจะเห็นทหารคนหนึ่งบนหลังคารถฮัมวี่ที่ติดปลอกแขนกาชาด ถือโล่บังตัวเอง นั่นก็ผมล่ะครับ) จนกระทั่งถึงบริเวณถนนตะนาว กำลังพลรวมทั้งผู้พันก็ลงจากรถ ไปตั้งแนวโล่หน้ากลุ่มผู้ชุมนุม ผู้พันผมบอกให้ผมรออยู่ในรถก่อน เนื่องจากกลัวว่า ผมอาจโดนสิ่งของขว้างปามาจะเกิดอันตราย ซึ่งอีกไม่นานก็เกิดขึ้นจริงๆ
ทหารของเราตั้งแนวโล่ มีเพียงชุดเกราะป้องกัน (ผมเรียกว่า ชุดโรโบคอป) หมวกกันน๊อค โล่ และกระบองป้องกันตัว เราถูกกลุ่มผู้ชุมนุมปาของทุกอย่างที่คิดว่าจะปาได้ ทั้งขวดเบียร์ ขวดกระทิงแดง ไม้ อิฐบล๊อค กระถางต้นไม้ บันได ขวดน้ำ ฯลฯ อีกสารพัด รถบางคนกระจกถูกปาแตก แต่อาจเป็นเพราะรถฮัมวี่ของผมคงจะแข็งมากมั้งครับ กระจกเลยไม่เป็นไร
หลังจากนั้นไม่นาน ผมเริ่มเห็นมีคนเจ็บจากของที่ถูกขว้างปา เลยตัดสินใจบอกพลขับว่า ผมจะลงจากรถไปดูคนเจ็บ ฝากตอบ ว.(วิทยุ) ให้ด้วยนะครับ หลังจากนั้นก็ลงไปดูคนเจ็บและสถานการณ์อยู่หลังแนวโล่ ซึ่งในระหว่างนั้นก็ต้องคอยหลบซ้าย หลบขวา ก้มหัว หลบบรรดาสิ่งของที่ขว้างมา แต่ผมเพิ่งมารู้ทีหลังว่า ผมโชคดีมาก เพราะหลังจากผมตัดสินใจลงจะรถไม่นาน
กลุ่มผู้ชุมนุมก็รุกไล่แนวโล่มาจนถึงรถฮัมวี่ที่ผมเคยนั่งอยู่ก่อนไม่ถึง 5 นาที ทุบรถ ทุบกระจก แล้วขึ้นไปบนช่องของพลสังเกตการณ์ (บนเพดานรถจะมีช่องไว้สำหรับให้ทหารนั่งคอย สังเกตการณ์ หรือติดปืนกล แต่ นี่เป็นรถธุรการของผู้บังคับบัญชา ไม่ใช่ฮัมวี่รบ เลยไม่ได้ติดอาวุธ) พลขับของผมถูกผู้ชุมนุมใช้เท้า ยันศีรษะกับพวงมาลัยรถ ลากลงมารุมกระทืบ แล้วจ้วงแทงด้วยมีด แต่เขาก็ยังโชคดีมากที่ใส่เกราะ มีดเลยไม่เข้า ไม่อย่างนั้นก็คงไส้ทะลักแน่ๆ
ผมทำหน้าที่ช่วยกันกับทหารและนายสิบพยาบาลลำเลียงผู้ป่วยจากด้านหน้าแนวมาไว้ที่ รวบรวมผู้ป่วยเจ็บด้านหลัง ซึ่งผมกำหนดไว้ที่ริมกำแพงข้างวัดบวรนิเวศฯ ซึ่งตอนนั้นยังเป็นการปะทะกันของแนวโล่กับกลุ่มผู้ชุมนุม ผู้ป่วยเจ็บส่วนใหญ่จึงมักเกิดจากการขว้างของแข็งเข้าใส่ มีบาดแผลแตกหรือบาดแผลที่ศีรษะ รวม ทั้งผู้ป่วยที่อยู่ในภาวะตื่นตระหนกทำให้เกิดอาการหายใจเร็วเกินไป (ผมขอเรียกตามศัพท์ทางแพทย์ว่า Hyperventilation syndrome) ในส่วนของผม มีผู้ป่วยอยู่ในเวลานั้นประมาณ 20-30 คน การทำงานชุลมุนมาก เพราะเรามีคนน้อยแค่ผมกับนายสิบพยาบาลรวมกันไม่ถึง 6-7 คน แต่ต้องขอขอบคุณพี่ๆน้องๆกู้ภัย เจ้าหน้าที่ EMS ของวชิรพยาบาล รวมทั้งพ่อแม่พี่น้องประชาชนละแวกนั้นที่ให้ความช่วยเหลือ คอยติดต่อเอารถกู้ภัยมารับคนป่วยไป รพ.ศิริราช และ รพ.วชิรพยาบาล
คุณยายบางคนไม่รู้จะช่วยยังไงก็ควักยาดมให้ พี่ๆหลายคนก็วิ่งไปหาน้ำเย็น น้ำแข็ง ผ้าเย็น แอมโมเนีย ให้คนไข้ หรือแม้แต่น้องผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงที่ผมจำได้ดี น้องเค้าวิ่งหาท๊อฟฟี่คอยแจกพี่ๆทหาร และคนที่มาช่วย พนักงานเดอะพิซซ่าก็คอยเอากระดาษลังมาพัดให้ผู้ป่วย แต่มีนายสิบกับพลทหารอีกคนหนึ่งของหน่วยผมที่ถูกยิงด้วยอาวุธปืนที่บริเวณต้นขา ถามเขาบอกว่าเขาอยู่บริเวณแถวหน้าสุดของแนวโล่ มีการ์ด นปช. คนนึงถูกยิงด้วยกระสุนยางที่ ไหล่ เขาโมโห เขาพูดว่า “มึงยิงกูเหรอ” หลังจากนั้นก็ชักปืนพก 11 มม. ยิงใส่ทหาร ถูกนายสิบคนหนึ่งมีบาดแผลรูกระสุนที่ต้นขาซ้าย และถูกพลทหารอีกคนที่บริเวณขา ผมได้ทำการห้ามเลือดด้วยผ้าแต่งแผลและสายรัดห้ามเลือด (Tourniquet) แล้วส่งรถกู้ภัยต่อ
หลังจากเหตุปะทะช่วงแรกสักราวๆ ½ - 1 ชม. ทั้ง 2 ฝ่ายก็เจรจากัน ผู้ชุมนุมขอให้ทหารถอยออกไป ส่วนทหารขอให้ผู้ชุมนุมถอยเพื่อลากเอารถที่เสียหายออกมา ก็ตกลงกันได้ ต่างฝ่ายจึงถอยออกห่างจากกันประมาณ 20 เมตร ซึ่งช่วงนั้นผมและเจ้าหน้าที่ได้ทำการลำเลียงผู้ป่วยเจ็บออกไปได้หมดแล้ว ทั้งผู้ชุมนุมและทหารก็ต่างนั่งพักตรึงกำลังอยู่ในพื้นที่ของตน
ในระหว่างนั้นก็มีประชาชนเอาน้ำ เอาของกิน เอาผ้าเย็นมาให้ทั้งฝ่ายทหารและผู้ชุมนุม เวลาผ่านไปจนกระทั่งถึงราวๆหกโมงเย็น (หลังเคารพธงชาติ) ทางทหารจึงได้รับคำสั่งให้ทำการ ขอคืนพื้นที่ชุมนุมอีกครั้ง โดยตั้งขบวนแถวแรกจำนวน 1 กองร้อย ด้วยแนวโล่และกระบอง และมีกำลังด้านหลังมีปืน M16 เพื่อทำการยิงขู่ขึ้นฟ้าในกรณีที่จำเป็น กำลังของทหารสามารถผลักดันผู้ชุมนุมให้ถอยร่นจากบริเวณปากทางเข้าถนนข้าวสาร จนเกือบจะถึงถนนราชดำเนินนอก ซึ่งตอนนั้นผมอยู่หลังกองร้อยที่อยู่ด้านหน้า (ชุดโรโบคอป โล่ กระบอง)
โดยมีผู้บังคับกองพันและผู้บังคับการกรมคอยสั่งการอยู่ด้านหน้าของผม (หลังแถวกองร้อย) ลักษณะการจัดแนวจะเป็นแถวหน้า กระดานประมาณ 4-6 แถว ขณะนั้นผมอยู่ที่ริมฟุตบาทถนนข้าวสาร
ในระหว่างนั้นผู้ชุมนุมเริ่มมีการใช้อาวุธที่ร้ายแรงมากขึ้น เช่น ขว้างแก๊สน้ำตาใส่ ขว้างระเบิดเพลิง (โมโรตอฟ) จนกระทั่งมีการเปิดถังแก๊สใส่ทหาร (โชคดีที่ไม่มีใครจุดไฟ มิเช่นนั้นทหารรวมทั้งผมคงถูกไฟคลอกตายแน่) จนกระทั่งเหตุการณ์สำคัญที่สุดก็เกิดขึ้น ...
ผมจำได้ติดตาเลยว่า ตอนนั้นมีระเบิดควันลูกหนึ่งโยนมาตกที่บริเวณแถวทหารหน้าสุด ซึ่งตอนแรกทุกคนคิดว่าเป็นแก๊สน้ำตา จึงรีบนำผ้าพันคอปิดจมูก และเตรียมถอยกลับออก แต่ตอนนั้นทั้งทหารและผมก็โดนแก๊สน้ำตา 3-4 ครั้งแล้ว จึงรู้โดยทันทีว่านั่นไม่ใช่แก๊สน้ำตา เป็นระเบิดควันเฉยๆ
ผมได้ ยินเสียงผู้พันสั่งว่า "ไม่ใช่แก๊ส ไม่ต้องถอย ตั้งแนวต่อไป" แถวทหารก็เริ่มตั้งแนวและผลัก ดันต่อ ผมเองก็ค่อยๆเดินตามหลังแถวทหารไป หลังจากนั้นไม่ถึง 1 นาที ก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นบริเวณหน้าแถวทหาร (ห่างจากเท้าของทหารแถวแรกไม่กี่เมตร) ผมยอมรับตามตรงว่าทั้งชีวิตไม่ เคยเห็นระเบิด M79 มาก่อน
แต่สิ่งที่เห็นคล้ายกับประทัดยักษ์ระเบิดที่พื้นถนน แต่ปกติประทัดยักษ์ควรจะมีแต่เสียงดังกับควัน แต่สิ่งที่เห็นกลับมีประกายไฟกระจายออกมาด้วย ผมก็คิดอยู่ว่า “ทำไมประทัดมันมีประกายไฟด้วย” จุดที่ระเบิดตกห่างจากผมไปราวๆ 10 เมตร
หลังจากนั้นก็มีอีกลูกหนึ่งตกหลังผมไปทางหน้าแนวทหารที่ 2 ผมได้ยินเสียงผู้การสั่งว่า “มันเล่นของจริง ทุกคนถอย” หลังจากนั้นแถวของเราก็แตกถอยมา ด้านหลัง นายสิบพยาบาลของผมคนหนึ่งดึงผมให้หลบออกมาทางฟุตบาทให้หลบ ผมหันหลังกลับมาทางถนน เห็นคนเจ็บนอนเลือดอาบอยู่ราวๆ 10-20 คน ซึ่งเกือบทั้งหมดเป็นทหารเป็นลูกน้องในกองพันของผม บางคนเมื่อวานเพิ่งมาขอยา บางคนยังเคยกินข้าวด้วยกันไม่นานนี้เอง
ตอนนั้นผมยอมรับจริงๆว่าเบลอไปหมดแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำไปทำด้วยสัญชาตญาณ ภาพที่เห็นคือทหารนอนเลือดอาบ ตาลอย ตามร่างกายมีสะเก็ดระเบิด และบางคนมีรูกระสุนปืนด้วย เพื่อนทหารต่างพากันช่วยลากออกมาจากจุดที่ระเบิด ร้องเรียก “หมอ ช่วยด้วย” “หมอ ดูเพื่อนผมด้วย”
“หมอ หมอ ช่วยเพื่อนผมด้วย” บรรยากาศตอนนั้นหลายท่านคงเห็นจากในคลิปวีดีโอหรือในสื่อต่างๆ แต่ ณ สถานที่เกิดเหตุจริงมันยิ่งกว่านั้น มันไม่รู้จะอธิบายยังไง ทั้งตกใจ ทั้งหดหู่ ทั้งเศร้าใจ
แม้ว่าผมจะเป็นแพทย์ แต่สิ่งที่ทำได้ผมก็ทำได้เพียงเข้าไปช่วยลากคนเจ็บ เข้าไปช่วยกันห้ามเลือดด้วยผ้าพันคอ เพราะตอนนั้นทั้งตัวไม่มีอุปกรณ์อะไรติดตัวเลย มีแต่ stethtoscope (หูฟัง) ไม่มีสายรัดห้ามเลือด ไม่มีผ้าพันแผล สมัยเป็น นพท.ปี 6 ผมเคยเรียน วิชาเวชปฎิบัติการยุทธ (ปฎิบัติการเพชราวุธ)
ผมรู้ว่าสถานการณ์แบบนี้คือ Care under fire แต่ผมเพิ่งจะเข้าใจจริงๆว่า หัวใจของ care under fire คื เอาชีวิตตัวเองให้รอด แล้วเอาคนเจ็บออกจากบริเวณสังหาร (Killing zone) ให้เร็วที่สุด ลืมเรื่องการปฐมพยาบาล ลืมเรื่อง primary survey หรือ ABCD ที่เคยเรียนไปได้เลย เพราะขณะช่วยเอาคนไข้ออก ก็มีทั้งระเบิด M79 ระเบิดขว้าง ลูกเกลี้ยง M26 เสียงปืน (ตอนหลังเพื่อนผู้หมวดบอกว่าเขา มีทั้ง M16, AK47 และปืนพก)
ขณะนั้นรถกู้ภัย รถพยาบาล จอดอยู่บริเวณหัวถนนตะนาว ใกล้กับวงเวียนบางลำพู รถไม่กล้าขับเข้ามาเพราะยังมีระเบิดตกอยู่เรื่อยๆและมีเสียงปืนดังอยู่ตลอด จากฝั่งผู้ชุมนุม ผมวิ่งไปเรียกตรงกลางทางให้รถพยาบาลเข้ามา (แต่ตอนนั้นก็รู้อยู่แล้วว่า ถ้าเป็นตัวเองก็คงไม่กล้าขับรถเข้ามาหรอก) ขอบคุณพี่ๆกู้ภัยหลายคนช่วงนั้นที่เสี่ยงตาย วิ่งเข้ามาช่วยพวกเราลากผู้ป่วย
ตอนนั้นผู้ป่วยทั้งหมดถูกลำเลียงออกมารวมกันบริเวณเกาะกลางถนนตรงแยกบางลำพู ผมช่วยกันลำเลียงผู้ป่วยออกมาได้ 2-3 คน ใส่รถกู้ภัย หลังจากนั้นพอจะกลับเข้าไปช่วย สิ่งที่เห็นก็คือฝ่ายตรงข้ามก็ยิงระเบิดไล่หลังมาเรื่อยๆ จนเกือบถึงหัวถนนตะนาวตรงหัวมุมวัดบวรนิเวศฯ ทหารฝ่ายเราต้องเริ่มคว้าปืนมายิงคุ้มกันให้พวกที่ลำเลียงผู้ป่วยออกมาตรง ฟุตบาท 2 ข้างของถนน ตะนาว
ผมไม่สามารถเข้าไปในบริเวณถนนตะนาวได้อีกแล้ว เพราะบริเวณนั้นกลายเป็น killing zone ผมจึงต้อง หลบอยู่หลังรถกู้ภัยตรงวงเวียนบางลำพู (พร้อมๆกับบอกให้พี่ๆกู้ภัยก้มหัวหมอบ ต้องเอาชีวิตตัวเองรอดก่อนไปช่วยคนอื่น)
จุดนั้นมีการปะทะอยู่นานประมาณ 15-20 นาที ฝ่ายอำนวยการของผมแจ้งให้ทราบในภายหลังว่านับระเบิด M79 ได้เกือบ 15 ลูก ระเบิดขว้าง M26 อีก 2 ลูก รวมทั้งมีพลทหารคนหนึ่งซึ่งผมไปรับหลังจากกลับจาก รพ. บอกผมว่า เขาเห็นแสง laser pointer สีเขียวคอยส่องอยู่แถว ศีรษะของทหารแถวหน้า คาดว่าน่าจะมีคนซุ่มยิงมาจากบริเวณอาคารสูงบริเวณแยกคอกวัว
แต่คงไม่พบเป้าหมายซึ่งคาดว่าจะเป็นผู้บังคับบัญชา เพราะแต่ละคนต่างกระจาย ไม่รวมกัน และมี รปภ. คุ้มกันไม่มากนัก หลังจากนั้นเราได้ลำเลียงผู้ป่วยทั้งหมดขึ้นรถพยาบาลได้หมด ฝ่ายนั้นเริ่มยิงตอบโต้มากขึ้น ผมเห็นไม่ปลอดภัยจึงขอให้รถกู้ภัย รวมทั้งรถจี๊ปพยาบาลไปหลบอยู่ในซอยบางลำภู
ฝ่าย นั้นก็ยังคงพยายามยิงระเบิดใส่ท้ายขบวนรถของเราที่จอดอยู่ถนนริมวัดบวร นิเวศฯ ซึ่งคาดว่าหากไม่มีทหารของเราที่คอยยิงคุ้มกันตอนลำเลียงผู้ป่วยและถอยกลับ รถหลายคันคงถูกยิงระเบิด ทหารและประชาชนแถวนั้นคงตายอีกเป็นจำนวนมาก
ต่อมาผู้บังคับหน่วยของเราจึงขอหน่วยเหนือในการถอนกำลัง ซึ่งกว่าจะเคลื่อนย้ายออกไปได้หมด ก็ต้องใช้เวลานานเพราะรถมีจำนวนมาก และการจราจรแถวนั้นก็ถูกปิดกั้นบางส่วน แถมตอนเราถอนตัวฝ่ายตรงข้ามก็ยังพยายามยิงระเบิดใส่พวกเราอีกด้วย
ในช่วงก่อนถอนตัวผมจำได้ว่ามีเด็กวัยรุ่นใส่เสื้อแดง 2 คน ขี่มอเตอร์ไซด์มาจอดข้างๆรถจี๊ปพยาบาล แล้วพูดด้วยน้ำเสียงยั่วโมโหว่า “หน่วยพยาบาลคงไม่โดนอะไรหรอก มั้ง มีคนตายด้วย พวกพี่ยิงคนเหรอ”
ผมยอมรับว่าแม้ว่าปกติผมจะไม่ใช่คนอารมณ์ร้อน แต่จากเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาที่ประสบ ผมเลือดขึ้นหน้า อารมณ์ตอนนั้นคุกรุ่นเต็มที่ ผมพูดจริงๆ ผมอยากลงไปต่อยเด็กคนนั้น
แต่ผม ก็อดทนแล้วตอบกลับไปว่า “แล้วทีพวกน้องยิงระเบิดใส่พวกพี่ล่ะ น้องยิงทั้งระเบิด น้องขว้างทั้งระเบิด แถมเอาอาวุธสงครามยิงใส่ทหาร ทหารแถวหน้าเค้ามีแต่โล่กับกระบอง ป้องกันตัวเองอะไรไม่ได้เลย เค้าก็มีครอบครัว มีลูกมีเมีย แล้วนี่ที่ทหารยิงก็เพื่อคุ้มกันคนเจ็บกับตอนถอนตัว แล้วน้องจะให้ทหารเอาโล่กับกระบองไปไล่ตีไอ้พวกที่ยิงระเบิดใส่หรือไง น้องไสหัวไปเลย ไสหัวไปหลบระวังลูกหลงจากระเบิดที่พวกน้องยิงมาด้วยแล้วกัน”
เด็กคนนั้นอึ้งไปแล้วก็ขี่รถมอเตอร์ไซด์ออกไป เราถอนตัวออกจากจุดตรงแยกคอกวัวเป็นหน่วยสุดท้ายกลับที่ร่วมพลเดิม ซึ่งก็หลงทางไปทางวังสวนจิตรลดา เนื่องจากเราไม่ใช่ทหารกรุงเทพจึงไม่รู้เส้นทาง
คืนนั้นพอผมกลับมาได้ พบกับผู้พัน พบกับผู้กองและเพื่อนผู้หมวด จึงได้รู้ว่าในขณะที่หน่วยของผมถอนตัวออกมาทางถนนตะนาว มีอีกกองร้อยที่ต้องถอยร่นออกมาทางถนนข้าวสาร โดยมีผู้บังคับกองพันอีก 2 คน และรองผู้บังคับกองพันอีกคน
ผู้พันคนหนึ่งถูกยิงจากฝั่งตรงข้ามเข้าที่สีข้าง เนื่องจากฝ่ายตรงข้ามกราดยิงปืนซึ่งคาดว่าเป็น M16 เพื่อนผมบังผู้พันของเขาอยู่แต่ กระสุนเฉี่ยวข้างตัวไปถูกผู้พัน แต่ที่น่าเศร้าคือมีนายสิบของต่างหน่วยอีกคนถูกยิงทะลุหมวกเหล็ก เสียชีวิตคาที่ นายสิบที่เป็น รปภ. หลายคนก็ถูกยิงเข้าที่ขา โชคดีมากๆและต้องขอขอบคุณเจ้าของผับแห่งหนึ่งที่ถนนข้าวสาร ที่เปิดร้านนำคนเจ็บเข้ามา ให้เด็กในร้านช่วยปฐมพยาบาล ทำแผล ห้ามเลือด ปิดประตูหน้าร้าน และติดต่อตำรวจและรถกู้ภัยให้มารับที่หลังร้านซึ่งทะลุออกทางถนนอีกเส้นหนึ่ง
มีทหารประมาณ 1 กองร้อยที่ ไม่สามารถออกมาขึ้นรถได้เพราะหลงเข้าไปในถนนข้าวสารและถูกปิดทางด้านถนนตะนาวไว้ ก็ต้องวิ่งออกมาทางถนนสามเสนไปยังที่รวมพลซึ่งอยู่ห่างเกือบ 5 กม.
ในขณะที่เกิดเหตุการณ์โทรศัพท์ มือถือของผมแบตหมด พอกลับมาชาร์ทแบต ก็พบว่ามีหลายคนโทรเข้ามา หนึ่งในนั้นเป็นเพื่อนของผมที่ วพม. ผมโทรกลับไปจึงทราบว่ามีนายทหารหลายคนถูกระเบิด หนึ่งในนั้น arrest (เสียชีวิต) ก่อนมา รพ. ต่อมา CPR (ปั๊มหัวใจ) ขึ้น และต้องเข้ารับการผ่าตัดสมองด่วน ซึ่งนายทหารคนนั้นเป็นเพื่อนกับอาจารย์ที่พระมงกุฎของผม
แต่อาจารย์จำผิดคนคิดว่าเป็นผู้บังคับกองพันของผมจึงรีบโทรหาผมแต่มือถือผมแบตหมด จึงให้เพื่อนติดต่อในภายหลังจึงทราบว่าคือพี่เปา (พ.อ.ร่มเกล้า ธุวธรรม) ซึ่งอยู่รุ่นเดียวกับผู้พันของผม
คืนนั้นผมกินข้าวไม่ลง กว่าจะนอนตาหลับได้ก็เกือบตี 3 ซึ่งภายหลังอาจารย์ก็โทรมาบอก ว่าพี่เปาเสียแล้วให้บอกผู้พันผมด้วย ผมหลับไปกลางพื้นโรงเก็บรถที่ที่รวมพล ตื่นขึ้นมาตอน 6 โมง ผมไม่ฝันร้าย แต่ผมอยากให้เรื่องที่ผมจำได้มันเป็นแค่ความฝัน
วันรุ่งขึ้นผมได้ไป รพ.พระมงกุฎ เพื่อติดตามผู้ป่วยและประสานงานกับอาจารย์ที่ รพ.พระมงกุฎ วันนั้นเองผมได้ทราบว่ามีทหารของผมเกือบ 10 คนที่บาดเจ็บตอนปะทะช่วงแรกและที่ถูกสะเก็ด ระเบิด บาดเจ็บเล็กน้อย ที่ส่งไป รพ.วชิรพยาบาล จ่าคนหนึ่งติดต่อมาว่าเขาติดอยู่ที่วชิรพยาบาล แต่มีเสื้อแดงมาปิดล้อม ทหารบางคนที่บาดเจ็บไม่มาก ทาง ER ให้คัดแยกอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน
พอผู้ชุมนุมเสื้อแดงมาส่งคนป่วยของเขาที่เจ็บ ก็มาไล่กระทืบทหารของผมที่นอนอยู่ ทหารต้องหนีตาย บางคนต้องปีนดาดฟ้าหนี แต่ขอขอบคุณพี่ๆน้องๆหมอ พยาบาล เจ้าหน้าที่ รพ.วชิรพยาบาล ที่ช่วยกันพาทหารไปหลบที่บริเวณที่ปลอดภัยหลัง รพ. หาชุดไปรเวทให้ใส่ และให้พักอยู่ในบริเวณที่ปลอดภัยไปก่อน
ทหารบางคนเล็ดลอดออกมาได้ด้วยความช่วยเหลือจากหน่วยกู้ภัยที่เอาเสื้อเครื่องแบบ ใส่ทับให้ขึ้นรถกู้ภัย เอาวิทยุกับอุปกรณ์ออกมาใส่กระเป๋า EMS แล้วมาส่งให้ที่รวมพล ผมเห็นทหารหลายๆคนเจ็บ เห็นทหารที่เป็นลูกน้องเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาเจ็บ
ผมอาจจะโชคดีที่ไม่บาดเจ็บอะไร (แต่ตอนหลังมาคิดก็ยังคิดอยู่เลยว่า รอดมาได้ยังไงเนี่ย ^_^) แต่บาดแผลในจิตใจก็มีอยู่ใน หัวใจทหารทุกๆคน
ผม น้ำตาซึมทุกวันที่ไปเยี่ยมลูกน้องที่เจ็บ ผมเห็นผู้การ รองผู้การ ผู้พันของผมพยายามกลั้นน้ำตาทุกครั้งที่เห็นลูกน้องตัวเองเจ็บ) เฉพาะหน่วยของผม มีคนเจ็บที่ต้องนอน รพ. เกือบ 80 คน บาดเจ็บเล็กน้อยที่ไม่ได้นอน รพ. อีก 60 กว่าคน ผมขอเถอะครับ ...
มีประชาชนบางคนถามผมว่าผมโกรธเสื้อแดงมั้ย ผมแค้นเค้ามั้ย ผมตอบไปว่า แม้ผมจะรู้สึกโกรธ แต่ผมแยกแยะได้ ผมเคยเจอผู้ชุมนุมทั้งที่ราบ 11 ที่ลาดหลุมแก้ว คนส่วนใหญ่ไม่ใช่คนที่จะมาชักปืนยิงใส่หรือโยนระเบิดใส่ เกือบทั้งหมดเป็นคนธรรมดาที่เค้ามาเรียกร้องในสิ่งที่เค้าต้องการ
แต่ เราอย่าตกเป็นเครื่องมือของคนบางคน (จะเป็นใครผมก็ไม่ทราบ แต่น่าจะคิดกันได้นะครับ)อย่าให้ใครบางคนใช้ทั้งคนเสื้อแดง ใช้ทหารเป็นเพียงหมากบนกระดาน ให้เราต่างฝ่ายต่างเจ็บต่างล้มตายเพื่อผลประโยชน์ของคนบางคน
ประเทศเราจะล่มสลายอยู่แล้วนะครับเห็นแก่ส่วนรวม เห็นแก่ประเทศชาติ อย่าให้ใครแค่ไม่กี่คนมาทำลายประเทศไทยของเราเลย
แต่อย่างไรก็ตามแม้ในสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตก็ยังมีเรื่องดีๆ ขอบคุณพี่ๆน้องๆเพื่อนๆร่วมชาติทุกคนที่ให้ความช่วยเหลือคนเจ็บโดยไม่แบ่งสี ไม่แบ่งความคิด ผมซาบซึ้งในน้ำใจของทุกๆท่านมาก
หากไม่มีพวกท่าน ผมคงไม่สามารถพาคนเจ็บออกมาได้ขนาดนี้ ดีไม่ดีผมอาจจะโดนไปด้วยก็ได้
เหนือสิ่งอื่นใด ตลอดระยะเวลาที่เรียนในวิทยาลัยแพทยศาสตร์พระมงกุฎเกล้า ผมรับรู้รับทราบมาโดยตลอดถึงภารกิจของแพทย์ทหาร ถึงตอนนี้อารมณ์ของผมจะตกอยู่ในความเศร้า ตกอยู่ในความหดหู่ แต่ผมก็ภาคภูมิใจที่ได้ทำหน้าที่ของแพทย์ทหาร ที่ได้ทำหน้าที่เป็นวีรบุรุษในแนวหน้า (Heroes in the front line) อย่างที่ทหารขนานนามเหล่า แพทย์ของเรา
ถึงแม้ว่า “การเป็น แพทย์ทหารนั้นมันเหนื่อย” แต่มันก็ภาคภูมิใจที่ได้ทำหน้าที่เป็นแพทย์ทหารของชาติ ศาสน์ กษัตริย์ และประชาชน ได้เป็นทหารของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและสมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ ภาพที่ได้ประสบมา ผมคงจดจำไปจนวันตาย (เพราะตอนนี้มันติดตาแล้วครับ ลืมไม่ลง)
ขอให้พระบารมีของพระองค์ท่านคุ้มครองเพื่อนทหารและประชาชนทุกคนให้ปลอดภัย และคุ้มครองให้ประเทศชาติของเราผ่านวิกฤตครั้งนี้ไปได้
ท้ายที่สุด ... ขอคารวะหัวใจของพี่น้องผองเพื่อนทหารจากใจจริง
จาก...แพทย์ทหาร
by noway2know » Sun Jun 06, 2010 4:11 am
พันเอกร่มเกล้่า ธุวธรรม
My Hero ตลอดกาลในหัวใจ
ความผิดพลาดประการเดียวในการปฎิบัติราชการของท่านในครั้งนี้ก็คือ
ท่านคิดและเชื่อว่าพวกเขาเหล่านั้นไม่ใช่ศัตรู ไม่มีอาวุธ และเป็นพวกหลงผิด
พวกมันเป็นศัตรูของชาตินับแต่นาทีแรกที่มันเข้าร่วมกับพวกที่ไม่คิดว่าตน
เป็นพสกนิกรในพระองค์และพร้อมจะออกมาทำลายชาติ
พวกมันตระเตรียมอาวุธนับแต่วันแรกที่ออกมาชุมนุม
พวกมันไม่เคยหลงผิดแต่เป็นพวกที่เชื่ออย่างบริสุทธิใจและเป็นพวกรับจ้างที่แยกดีชั่วไม่ได้
กระหน่ำซ้ำได้แม้กระทั่งคนที่ไม่ใช้อาวุธทำร้ายตัวเอง
ทั้งๆตอนนั้นทหารโดน M79 ไปแล้วชุดใหญ่
พ.อ.ร่มเกล้า ธุวธรรม เป็นนักเรียนเตรียมทหารรุ่น 25(ตท.25) นักเรียนนายร้อย จปร.รุ่น 36 เพื่อนๆเรียกชื่อเล่นกันว่า”เปา”ก่อนมาดำรงตำแหน่งที่ พล.ร.2 รอ. เป็น ผบ.ฉก.35 (ยศ พ.ท.) ดำเนินการด้านยุทธศาสตร์ในพื้นที่ อ.สุคิริน และ อ.แว้ง จ.นราธิวาส เป็นเวลากว่า6เดือน โดยปฏิบัติการเดินเท้า เข้าทำความเข้าใจกับคนในพื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้
พ.อ.ร่มเกล้า ธุวธรรม บอกถึงการแก้ไขปัญหาในพื้นที่ภาคใต้ในครั้งนั้นว่า ตั้งแต่ลงพื้นที่ 6 เดือน กระสุนไม่เคยออกจากกระบอกแม้แต่นัดเดียว“การแก้ไขปัญหามี 2 อันดับ คืออันดับแรกแก้ที่ปลายเหตุ หมายความว่าให้คนไทยพุทธป้องกันการละทิ้งถิ่นฐาน และทำให้พี่น้องมุสลิมกลาง ให้ความร่วมมือกับรัฐ ส่วนอันดับสอง คือการแก้ที่สาเหตุ เป็นการแก้ไขในระยะยาว ที่ต้องทำให้คนในพื้นที่เกิดความรู้สึกต่อต้านกลุ่มผู้ก่อความไม่สงบ ผมเข้าไปในพื้นที่ ใช้วิธีเข้าไปคุยกับทุกหลังคาเรือน หากเรารู้ว่าคนนี้ น่าจะเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ความรุนแรงแต่ไม่มีหลักฐานพิสูจน์ได้ เราจะเข้าไปคุยกับเขาบ่อยๆ ซึ่งสามารถทำให้ลดการเกิดเหตุรุนแรงขึ้นได้เนื่องจาก เมื่อเราเข้าไปพูดคุยเป็นมิตรกับเขาบ่อยๆ เขาจะเกรงใจ เราจะหยุดการฆ่าด้วยการฆ่าไม่ได้”
“ผมเดินเข้าไปบอกถึงความเป็นคนไทยกับชาวบ้านในพื้นที่ เพื่อให้เกิดความรู้สึกว่าเป็นคนไทยเหมือนกัน ผมเดินเข้าไปบอกชาวบ้านว่า ผมเป็นจีน มาจากซัวเถา เพราะแม่ผมเป็นคนจีน คุณมาจากไหนไม่รู้ พูดภาษายาวี แต่เราเป็นคนไทยด้วยกัน เขาก็งง แล้วถามผมว่าแล้วคนไทยคืออะไร ผมก็บอกไปว่าก็พวกเราทั้งหมดคือคนไทย บางทีผมยังต้องเอาประวัติศาสตร์สมัยสมเด็จพระนเรศวร ลงไปบอกกับพี่น้องในพื้นที่ว่า นักรบจนถึงชนชั้นขุนนางในอดีตก็มีคนมุสลิม เราร่วมรบกันมา อยู่ร่วมกันมานานแล้ว ปลุกความรักชาติให้เขา” ทั้งหมดเป็นแนวความคิดและแนวปฏิบัติของ พ.อ.ร่มเกล้า ธุวธรรม เมื่อครั้งดำรงตำแหน่ง ผบ.ฉก.35 ในพื้นที่ อ.สุคิริน และ อ.แว้ง จ.นราธิวาส
พ.อ.ร่มเกล้า ธุวธรรม รองเสธ.พล.ร.2 รอ.ค่ายจักรพงษ์ อ.เมือง จ.ปราจีนบุรี จากกองกำลังบูรพา ที่เสียชีวิตในเหตุการณ์ปะทะระหว่างกำลังทหารกับกลุ่มผู้ชุมนุม เมื่อคืน(10 เม.ย.)
พ.อ.ร่มเกล้า ธุวธรรม รองเสธ.พล.ร.2 รอ.ค่ายจักรพงษ์ อ.เมือง จ.ปราจีนบุรี จากกองกำลังบูรพา ที่เสียชีวิต ในเหตุการณ์ปะทะระหว่างกำลังทหารกับกลุ่มผู้ชุมนุม เมื่อคืน(10 เม.ย.) ที่ผ่านมา ยังคงเป็นเรื่องที่ถูกตั้งข้อสงสัยว่า พ.อ.ร่มเกล้า นายทหารกล้าผู้นี้ ถูกคนเถื่อนชี้เป้าให้ยิง หรือถูกลูกหลงจากกระสุนจริงของคนเถื่อน
พ.อ.ร่มเกล้า ธุวธรรม เป็นนักเรียนเตรียมทหารรุ่น 25 (ตท.25) นักเรียนนายร้อยจปร.รุ่น 36 เพื่อนๆเรียกชื่อเล่นกันว่า”เปา”ก่อนมาดำรงตำแหน่งที่ พล.ร.2 รอ. เป็นผบ.ฉก.35 (ยศ พ.ท.) ดำเนินการด้านยุทธศาสตร์ในพื้นที่ อ.สุคิริน และ อ.แว้ง จ.นราธิวาส เป็นเวลากว่า 6 เดือน โดยปฏิบัติการเดินเท้า เข้าทำความเข้าใจกับคนในพื้นที่ 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้
พ.อ.ร่มเกล้า บอกถึงการแก้ไขปัญหาในพื้นที่ภาคใต้ในครั้งนั้นว่า ตั้งแต่ลงพื้นที่ 6 เดือน กระสุนไม่เคยออกจากกระบอกแม้แต่นัดเดียว
“การแก้ไขปัญหามี 2 อันดับ คืออันดับแรกแก้ที่ปลายเหตุ หมายความว่าให้คนไทยพุทธป้องกันการละทิ้งถิ่นฐาน และทำให้พี่น้องมุสลิมกลาง ให้ความร่วมมือกับรัฐ ส่วนอันดับสอง คือการแก้ที่สาเหตุ เป็นการแก้ไขในระยะยาว ที่ต้องทำให้คนในพื้นที่เกิดความรู้สึกต่อต้านกลุ่มผู้ก่อความไม่สงบ ผมเข้าไปในพื้นที่ ใช้วิธีเข้าไปคุยกับทุกหลังคาเรือน หากเรารู้ว่าคนนี้ น่าจะเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ความรุนแรง แต่ไม่มีหลักฐานพิสูจน์ได้ เราจะเข้าไปคุยกับเขาบ่อยๆ ซึ่งสามารถทำให้ลดการเกิดเหตุรุนแรงขึ้นได้เนื่องจาก เมื่อเราเข้าไปพูดคุยเป็นมิตรกับเขาบ่อยๆ เขาจะเกรงใจ เราจะหยุดการฆ่าด้วยการฆ่าไม่ได้”
“ผมเดินเข้าไปบอกถึงความเป็นคนไทยกับชาวบ้านในพื้นที่ เพื่อให้เกิดความรู้สึกว่าเป็นคนไทยเหมือนกัน ผมเดินเข้าไปบอกชาวบ้านว่า ผมเป็นจีน มาจากซัวเถา เพราะแม่ผมเป็นคนจีน คุณมาจากไหนไม่รู้ พูดภาษายาวี แต่เราเป็นคนไทยด้วยกัน เขาก็งง แล้วถามผมว่าแล้วคนไทยคืออะไร ผมก็บอกไปว่าก็พวกเราทั้งหมดคือคนไทย บางทีผมยังต้องเอาประวัติศาสตร์สมัยสมเด็จพระนเรศวร ลงไปบอกกับพี่น้องในพื้นที่ว่า นักรบจนถึงชนชั้นขุนนางในอดีตก็มีคนมุสลิม เราร่วมรบกันมา อยู่ร่วมกันมานานแล้ว ปลุกความรักชาติให้เขา” ทั้งหมดเป็นแนวความคิดและแนวปฏิบัติของ พ.อ.ร่มเกล้า เมื่อครั้งดำรงตำแหน่ง ผบ.ฉก.35 ในพื้นที่ อ.สุคิริน และ อ.แว้ง จ.นราธิวาส
หลังเข้าดำรงตำแหน่งรอง เสธ.พล.ร.2 รอ. แล้ว ได้ปฏิบัติภาระกิจสำคัญ คือการเข้าสลายการชุมนุมของกลุ่มคนเสื้อแดงที่บริเวณสามเหลี่ยมดินแดง เมื่อช่วงเมษาเลือดปี 2552 โดยไม่มีการเสียเลือดเนื้อ แต่ภายหลัง ฝ่ายตรงข้ามพยายามปลุกปั่นประชาชนว่า ทหารฆ่าประชาชน ทำให้ พ.อ.ร่มเกล้า ต้องเดินสาย นำวิดีโอบันทึกภาพเคลื่อนไหว ที่เป็นทั้งการเคลื่อนกำลังพล การตั้งเป็นแนวกั้น ฉายเพาเวอร์พอยต์ อธิบายการทำงานของทหารถึงการสลายชุมนุม ที่มีการเจรจากับผู้ชุมนุม ทั้งจากทหารและเจ้าหน้าที่ฝ่ายต่างๆ ของ กทม. รวมถึงชาวบ้านย่านแฟลตดินแดง โดยย้ำว่า การทำงานของทหารเป็นไปตามขั้นตอนที่กำหนดไว้ใน พ.ร.ก.ฉุกเฉินทุกประการ ซึ่งการเดินสายอธิบายถึงเหตุการณ์ดังกล่าว ทำให้เขาได้รับฉายาจากฝ่ายตรงข้าม โดยเฉพาะนายจักรภพ เพ็ญแขว่า เป็น”เสธ.เพาเวอร์พอยต์”
นอกจากนี้ เป็นที่น่าสังเกตุว่า…พ.อ.ร่มเกล้า คือนายทหารที่เคยเป็นผู้แทนของกองทัพบก เข้าให้ข้อมูลเรื่องการสลายการชุมนุมของกลุ่มคนเสื้อแดงที่บริเวณสามเหลี่ยม ดินแดง เมื่อเดือนเมษายน 2552 ต่อคณะอนุกรรมการรวบรวมเหตุการณ์บริเวณแยกดินแดง ซึ่งเป็น อนุกรรมการฯที่อยู่ในคณะกรรมการตรวจสอบข้อเท็จจริงเหตุสลายการชุมนุมของ รัฐสภา ที่มีการแต่งตั้งให้ วุฒิสภา เป็นประธานตรวจสอบในแต่ละ คณะอนุกรรมการ
การเข้าชี้แจงของ พ.อ.ร่มเกล้า ในวันนั้น พ.อ.ร่มเกล้า ถือเป็นทหารที่ได้แสดงความเห็นอย่างชัดเจนว่า การปฎิบัติการในเหตุร้ายแรงที่เกิดขึ้นในช่วงเดือนเมษายน ไม่มีพวกแดงเทียม ในการออกมาปฎิบัติการ ตามที่กลุ่มคนเสื้อแดง พูดเพื่อให้พวกตนพ้นผิด พร้อมกับยืนยันว่า กลุ่มมือที่สาม ไม่มีเด็ดขาด แต่เป็นกลุ่มคนเสื้อแดง ที่แยกกันทำงาน โดยมีเป้าหมายเดียวกัน
ที่สำคัญ พ.อ.ร่มเกล้า ยังสามารถแสดงพยานหลักฐานต่างๆประกอบการชี้แจง มีน้ำหนักเพียงพอ ทำให้ อนุกรรมการฯเชื่อว่าการปฎิบัติหน้าที่ในการสลายการชุมนุมของทหารในวันนั้น ได้ทำอย่างถูกต้องตามหลักสากล ทำให้ นายวรวัจน์ เอื้ออภิญญกุล ส.ส.แพร่ พรรคเพื่อไทย และ นายชลน่าน ศรีแก้ว ส.ส.น่าน พรรคเพื่อไทย ซึ่งเป็น คณะอนุกรรมการชุดดังกล่าว และร่วมรับฟังการชี้แจงในวันนั้น ถึงกับแสดงอาการไม่พอใจการชี้แจงของ พ.อ.ร่มเกล้า เป็นอย่างยิ่ง
จากความไม่พอใจการชี้แจง ทั้งนายวรวัจน์ และนายชลน่าน ได้พูดด้วยถ้อยคำในทำนองไม่ให้เกียรติและศักดิ์ศรีความเป็นทหารของ พ.อ.ร่มเกล้า โดยเฉพาะ นายชลน่าน พูดออกมาว่า”คุณไม่เหมาะที่จะเป็นทหารแล้ว”ทำให้อนุกรรมการ ที่เข้าร่วมรับฟังในวันนั้น ถึงกับรู้สึกแปลกใจ และก็ได้รับรู้กันโดยทั่วไปของบุคคลที่เข้าร่วมประชุมในวันนั้น
นอกจากนั้นในการเข้าให้ข้อเท็จจริงในวันดังกล่าว นายวรวัจน์ พยายามที่จะสอบถามถึงผู้สั่งการที่แท้จริง โดยตำหนิฝ่ายทหารว่าไม่ควรโบ้ยไปกันไปมา ทำให้ พ.อ.ร่มเกล้า กล่าวตอบด้วยน้ำเสียงขึงขังว่า “ผมพูดตรงๆ ไม่เคยโบ้ยใคร ผมเป็นทหารไม่ใช่นักการเมือง”
พฤษภกาสร อีกกุญชรอันปลดปลง
โททนต์เสน่งคง สำคัญหมายในกายมี
นรชาติวางวาย มลายสิ้นทั้งอินทรี
สถิตทั่วแต่ชั่วดี ประดับไว้ในโลกา
...นี่คือคำกล่าวของ นางนิชา หิรัญบูรณะ ธุวธรรม ภรรยาของ พ.อ.ร่มเกล้า ธุวธรรม รองเสนาธิการ พล.ร.2 รอ. นายทหารที่เสียชีวิตจากเหตุการณ์สลายผู้ชุมนุมที่ถนนราชดำเนิน เมื่อวันที่ 10 เม.ย.ที่ผ่านมา
“ถามว่าโกรธหรือไม่ บอกได้เลยว่า ไม่โกรธ ไม่แค้น แต่เสียใจ อยากจะบอกกับทุกฝ่ายว่า ให้มองถึงอนาคตของชาติบ้านเมืองจะเป็นอย่างไร เมื่อทุกคนเห็นประโยชน์แต่ของตัว เองเป็นที่ตั้ง โดยไม่คิดถึงประโยชน์ของชาติ ชาติบ้านเมืองจะเป็นอย่างไร หากไม่มีคนเสียสละเพื่อชาติ อย่างพี่เปาก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ อยากขอร้องว่า อย่าอ้างทำเพื่อประชาธิปไตย หรือประเทศชาติมาเป็นข้ออ้าง จะทำให้เกิดความเสียหายของบ้านเมือง เราทั้งสองตกกันกันว่า ไม่อยากมีลูกและอายุทั้งคู่ก็มากแล้ว อีกทั้งพี่เปาพูดเสมอว่า อยากจะเอาเวลาทั้งหมดทำงานให้แผ่นดิน”
“พี่เปาเสียสละชีพเพื่อรักษาประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข ดิฉันและครอบครัวรู้สึกปลาบปลื้ม ในพระมหากรุณาธิคุณอย่างล้นพ้นที่สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ และสมเด็จพระบรมโอรสาธิราชฯ สยามมกุฎราชกุมาร เสด็จฯ มาในงานศพ พี่เปาพูดอยู่เสมอว่า เกิดมาต้องรับใช้แผ่นดิน ราชวงศ์จักรี และราชบัลลังก์ แม้จะแลกด้วยชีวิตก็ยอม อยากจะบอกคนไทยรักกัน สามัคคีกัน อย่าเห็นทหารเป็นศัตรู ทหารทุกคนมีความเสียสละทำงานเพื่อชาติเพื่อส่วนรวม”
“ผมไม่โกรธ ไม่คับแค้นใจหรอกครับ เพราะมันเป็นหน้าที่ของเรา ถ้าผมยิงสวนไปก็อาจถูกพลเรือน ที่มาร่วมชุมนุมธรรมดา ผมไม่ยิงคนไทยด้วยกันเองครับ “เราอย่าไปโมโหพวกเขา พวกเขาแค่โดนหลอกมาด้วยความไม่รู้เท่านั้น””
“เราถูกยิงมาจากบนตึก..พวกเขาเริ่มระดม ยิงและปาระเบิดใส่เราจากบนตึก”
นายทหารระดับพลตรี(พล.ต.วลิต โรจนภักดี ผบ.พล.ร.2 รอ.)ท่านนอนอยู่บนเตียง ที่ขามีเหล็กเสียบเพื่อดามขาที่หักสองท่อน ร่องรอยสะเก็ดระเบิดเต็มไปตามร่างกายของท่าน
พ.อ.ร่มเกล้า ไม่ใช่นายทหารระดับสูงเพียงคนเดียวที่ตกเป็นเป้าสังหาร เพราะยังมีนายทหารระดับนายพลอย่าง พล.ต.วลิต โรจนภักดี ผบ.พล ร. 2 รอ. ได้รับบาดเจ็บจากสะเก็ดระเบิดเอ็ม 79 ถึงขั้นขาหัก 3 ท่อน และระดับผู้พันอย่าง พ.ท.เกรียงศักดิ์ นันทโพธิเดช ผู้บังคับกองพัน ทหารราบที่ 2 กรมทหารราบที่ 12 รักษาพระองค์ (ร.12 พัน 2 รอ.) ถูกสะเก็ดระเบิดจนต้องผ่าตัดสมองด้วย
ที่น่าสนใจก็คือทั้งหมดเป็นนายทหารสาย "บูรพาพยัคฆ์" จากกองพลทหารราบที่ 2 รักษาพระองค์ ขณะที่พลทหารอีกจำนวนหนึ่งที่เสียชีวิต ก็สังกัดหน่วยทหารหน่วยนี้เช่นกัน
ในสถานการณ์ชุลมุนวุ่นวาย เหตุใดกองกำลังไม่ทราบฝ่ายชุดดำ
ที่ปะปนอยู่กับผู้ชุมนุมเสื้อแดง จึงเลือกเป้าได้อย่างแม่นยำยิ่ง!
ภาพหนึ่งในทีมซุ่มยิงของกลุ่มก่อการร้าย
เลเซอร์ชี้เป้าสังหารทหาร
“บูรพาพยัคฆ์” ก็ยังคงสมเกียรติ สมศักดิ์ศรี และยิ่งใหญ่
สมกับที่เป็น“บูรพาพยัคฆ์ “ ในสายตาของประชาชนทั้งประเทศ
ท่านไม่ได้แพ้ศึกหรอกครับ แต่ท่านได้เสียสละอย่างยิ่งใหญ่
ในการปกป้องประเทศชาติ สถาบัน และประชาชน ในขณะที่ท่านเข้าปฏิบัติการ
ท่านยังคิดอยู่เสมอว่า กลุ่มผู้ก่อการร้าย ก่อการจลจล
กลุ่มกบฏที่อยู่ตรงหน้าท่านก็คือคนไทย
ท่านไม่มีได้ความคิดจะทำร้ายพวกเขาแม้แต่น้อย
พวกท่านจึงไม่มีอาวุธนอกจากโล่ห์ และกระบองในการปราบจลาจลเท่านั้น
แต่ท่านถูกลอบกัด.... เทียบกันไม่ได้หรอก
กับหัวโจกสัด(เสธ)แดง ที่คุยว่าตัวเองเก่ง เอาชนะทหารได้
พวกคุณกับกองกำลังชุดดำ ก็แค่ขี้ข้ารับใช้ และได้ตายอย่างสมเกลียด
พ.อ.ร่มเกล้า เหล่า“บูรพาพยัคฆ์.”และทหารกล้าที่เสียสละทุกคน
เป็นความภูมิใจของประเทศชาติ.....พวกเราขอน้อมคารวะ
คืนแห่งความสูญเสียของ “บูรพาพยัคฆ์”
ไว้อาลัยแด่ทหารทุกท่าน....ขอให้ทุกดวงวิญญาณไปสู่สุขคติ
พวกเราจะไม่ลืมคุณความดีของพวกท่าน
เสียงจากทหาร พล.ร.2 รอ. หรือ “บูรพาพยัคฆ์”ขอแสดงความเสียใจที่ต้องสูญเสียพลเอกร่มเกล้าและทหารหาญอีกหลายคน ที่น่ายกย่องเป็นอย่างมากคือถึงแม้จะถูกทำร้าย ท่านมีปืนอยู่ในมือก็ไม่เอามายิงคนเสื้อแดง ที่เข้ามาทำร้าย บางคนเลยถูกแย่งปืนแล้วกลับนำมาใช้ทำร้ายพวกท่าน ท่านเป็นลูกผู้ชายเต็มตัว...ท่านทำหน้าที่ดีที่สุดแล้ว
“10 เมษาเลือด” ในส่วนของทหารบาดเจ็บ 210 นาย บาดเจ็บสาหัส 90 นาย และเสียชีวิต 4 นาย แต่เป้าโจมตีหลัก คือ พล.ต.วลิต และ พ.อ.ร่มเกล้า ซึ่งเบื้องลึกต้องการพุ่งเป้าไปที่ พล.ร.2 รอ. หรือ “บูรพาพยัคฆ์” จาก จ.ปราจีนบุรี เพื่อหวังแก้แค้นจากการปฏิบัติการของ พล.ร.2 รอ. ซึ่งสร้างผลงานที่สามเหลี่ยมดินแดงเมื่อสงกรานต์ปีที่แล้วโดยไม่มีผู้เสียชีวิต และได้รับรางวัลชมเชยจากกองทัพบก (ทบ.) และในฐานะที่เป็นทหารที่โดดเด่น“ผมไม่โกรธ ไม่คับแค้นใจหรอกครับ เพราะมันเป็นหน้าที่ของเรา ผมอยากให้พวกเขาคุยกันมากกว่า...ถ้าผมยิงสวนไปก็อาจถูกพลเรือน ที่มาร่วม ชุมนุมธรรมดา เราเห็นอยู่เรารู้อยู่ มันทำพวกเขาไม่ลง... ผมไม่ยิงคนไทยด้วยกันเองครับ”
“เราอย่าไปโมโหพวกเขา พวกเขาแค่โดนหลอกมาด้วยความไม่รู้เท่านั้น”“เราถูกยิงมาจากบนตึก..พวกเขา เริ่มระดม ยิงและปาระเบิดใส่เราจากบนตึก” ทหารหาญเหล่านี้ยังพยายามหาคำ ตอบว่าฝ่ายไหนที่ลอบทำร้าย พวกเขา“ผมยังไม่มี โอกาสไปเยี่ยมพี่ๆน้องๆที่โดนระเบิดด้วยกันเลย.... เราร่วมทุกข์ร่วมสุข...สะเก็ด ระเบิดเราก็แบ่งกันรับ”
สีหน้าเศร้าเมื่อกล่าวถึงผู้พันร่มเกล้า.... “ไม่น่าเป็นเขา ไม่น่าเป็นใครเลย”“พวกผมประจำการอยู่หลายวัน ลูกน้องเราก็ล้า” เสียงของท่านผู้พันท่านหนึ่งเล่าถึงเหตุการณ์ในค่ำคืนที่ผ่านมา “หลังจากที่เราโดนโจมตี เราเอาทหารที่บาดเจ็บขึ้นรถ โบกมือแล้วว่าเราขอเอาทหารบาด เจ็บออกไป พวกเขาไม่ยอม เราจะเลี้ยวออกทางใต้สะพานพระราม 8 พวกเขาก็ไม่ให้ จะไปข้างหน้าเราก็ไปไม่ได้ ทหารบาดเจ็บเต็มรถ เสียงร้องระงมทั้งรถ เขาลากลูกน้องผมที่บาดเจ็บลง จากรถไปซ้อม ไปกระทืบซ้ำ...เพราะขาผมเจ็บสะเก็ดระเบิดมัน ฝังอยู่...”กลุ่มฮาร์ดคอร์เสื้อแดงได้โจมตีโดยใช้เอ็ม 79 ถล่มใส่ พล.ต.วลิต เข้าที่ขา กระดูกหัก 3 ท่อน ส่วน “เสธ.เปา” พ.อ.ร่มเกล้า ธุวธรรม รองเสนาธิการ พล.ร.2 รอ. เตรียมทหารรุ่น 25 ซึ่งเป็นนายทหารที่เดินติดตาม พล.ต.วลิต ได้เสียชีวิตจากการถูกยิงด้วยระเบิดเอ็ม 79พ.ท.เกรียงศักดิ์ นันทโพธิ์เดช ผู้บังคับกองพันที่ 2 กรมทหารราบที่ 19 รักษาพระองค์ (ผบ.ร.12 พัน.2 รอ.) บาดเจ็บสาหัส เพราะสะเก็ดระเบิดเข้าที่ศีรษะ เจาะกะโหลกเข้าสมองซีกขวา ต้องผ่าตัดเปิดสมองที่โรงพยาบาลพระมงกุฎเกล้ายอดทหารที่บาดเจ็บสาหัส 90 นาย มี พ.ท.นพสิทธิ์ สิทธิพงศ์โสภณ ผู้บังคับกองพันทหารม้าที่ 3 รักษาพระองค์ (ม.พัน.3 รอ.) เกียกกาย ถูกสะเก็ดระเบิดเอ็ม 79 ที่ขาทั้งสองข้าง ยังไม่สามารถเดินได้“มันเป็นสงครามกลางเมืองที่ผมไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นในประเทศไทย และไม่เคยคิดว่าตัวผมจะต้องมาพบเจอ ทหาร|ไม่เคยคิดจะยิงประชาชน ไม่ทำร้ายประชาชน แต่ทหารเราถูกทำร้ายก่อน ถูกยิงระเบิด ถูกยิง เราก็ทำแค่ยิงป้องกันตัว ถ้าทหารเราคิดจะทำประชาชนก็คงจะยิง แล้วก็คงตายกันมากกว่านี้ แต่ทหารเราไม่ทำ เราต้องยอม” ผบ.ม.พัน.3 รอ. กล่าว
by noway2know » Sun Jun 06, 2010 4:12 am
จากปากเสื้อแดง ทหารไม่ได้ยิง แต่คนยิงอยู่ในกลุ่มผู้ชุมนุม
เสียงจากแดงกลับใจ
เราเป็นเสื้อแดงที่เพิ่งไปร่วมชุมนุมในครั้ง นี้เป็นครั้งแรกไปมาเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา
ไปด้วยศรัทธาในตัวอดีตนายก ทักษิณ
เพิ่งได้ไปฟังการปราศัยและการวิดิโอลิงค์ไปตั้งแต่บ่ายจนถึงดึก
พบเห็นอะไรมากมายรวมถึงการปราศัยของคนต่างๆบนเวที
และได้รู้ว่าออพวกนี้ก็เป็นเสื้อแดง
เราเริ่มมีคำถามเกิดขึ้นในใจเราตลอดเวลาที่เราเดินและนั่งและฟังอยู่ในม็อบ
เราได้ดูและฟังวิดีโอลิงค์จากอดีตนายกด้วยใจกลางๆ
เพราะเราได้เห็นและได้ฟังมาตั้งแต่บ่าย เราได้เห็นและฟังอะไร
เราได้เห็นคน ต่างจังหวัด คนจรจัด ที่นั่งๆนอนๆอยู่
คนกรุงเทพที่มากันในตอนหัวค่ำ เราได้เห็นคนที่เราคิดย้ำเราคิดว่า
ไม่น่าจะเป็นชนชั้นนำในสังคมได้ เช่นดาราที่เราไม่เคยชอบในพฤติกรรม
ได้เห็นพวกที่มีชื่อเสียงหน่อยใน สังคมที่ผลัดกันขึ้นเวที่ ด่ากันอย่างเมามัน
และดูเหมือนไร้สติเราเริ่มเกิดคำถามกับตัวเองพวกคนพวกนี้หรือ
ที่จะมาทำงานให้กับอดีดนายกทักษิณ
ไม่นับรวมภาพที่เราเห็นตั้งแต่บ่ายที่เราเห็นคือคนที่เค้าบอกมาเรียกร้อง
ประชาธิปไตยนั่งจับกลุ่มคุยกันด้วยภาษาอิสาน
พร้อมกับเหล้าและเบียร์อยู่กลางวงกระจายเป็นหย่อมๆหลายๆกลุ่ม
บางกลุ่มก็ยกแก้วเหล้าให้เราเมื่อเราเดินผ่าน
ตกค่ำเราหาที่นั่งเหมาะๆผู้คนเริ่มทยอยกันมาส่วนมากจะดูเหมือน
พวกที่อาศัยอยู่ในกรุงเทพ แกนนำทั้งสามท่านเริ่มผลัดกันขึ้นเวที
เราตั้งมั่นจะทำใจเป็นกลางและรวมถึงเราอยากเห็นกับตา
ว่าพวกเรามาเรียกร้องกันเป็นแสนจริงๆ
เราสังเกตุด้วยสายตาเราคร่าวๆไม่น่าถึงแสน
เพราะหางแถวทั้งสองด้านไปเลยกึ่ง กลางระหว่างทางไปถึงอนุเสาวรีย์ฯด้วยซ้ำ
และอีกด้านหนึ่ง อยู่แค่พื้นที่ในการชุมนุมไม่เลยไปถึงแยก จปร.
กลับมาที่แกนนำทีเริ่มพูด เรื่องเลวร้ายของรัฐบาลและนายกอภิสิทธิ์ รวมถึงอำมาตย์
ถึงวันนี่เองเราเพิ่งจะเข้าใจว่าอำมาตย์ หมายถึงใคร เค้าหมายถึงพวกองค์มนตรี
และเรืองคลิปเสียงสั่งฆ่าประชาชนของนายกอภิสิทธิ์ ซึ่งเราได้รับรู้มาแล้วว่าเป็นการตัดต่อ
แต่แกนนำพยายามพูดว่าเป็นเสียงของนายกอภิสิทธิ์จริงจนถึงขนาดให้มีการสาบานถึงตรงนี้
เรารู้สึกเหมือนโดนดูถูกอย่งแรง เหมือนเราโง่มานั่งให้เค้าหลอก
ซึ่งเราบอกแต่แรกแล้วว่า เราจะทำใจกลางๆนั่งฟัง เราก็ทนฟังต่อ
จบเพื่อรอวิดิโอลิงค์จากท่านทักษิณ
สุดท้ายท่านวิดีโอลิงค์มาเราตื่นเต้นได้ฟังเสียงท่านสดๆ เราตั้งใจฟังอย่างมาก
ท่านพูดเรื่องอำมาตย์เหมือนแกนนำ และเรื่องอะไรอีกเรื่องของท่านหนึ่งที่เกี่ยวกับประชาชน
ว่าควรจะมอ อำนาจให้ประชาชนได้แล้วไม่ควรยึดติดอะไรทำนองนี้
เราก็เริ่มสงสัยว่าอดีตนายกพูดถึงใคร พอนายกทักษิณพูดว่า
ท่านก็อายุแปดสิบกว่าแล้วไม่นานก็ตายแล้ว ควรจะหยุดได้แล้ว
เราอึ้งนำตาไหลการตกผลึกทางความคิดทำงานทันที
ที่เราได้ยินมาบ้างเกี่ยวกับการล้มสถาบันแต่ยังไม่เชื่อ
เพราะเราไม่เห็นและไม่มีข้อมูล เรานึกว่าเป็นการใส่ร้ายท่านทักษิณ
แต่วันนี้เราได้เห็นและได้ยินสองหู
เราลุกขึ้นยืน เริ่มมองหาทางเดินออก อยากกลับบ้านและออกจากที่นี่เร็วที่สุด
เราไม่อยากเป็นส่วนหนึ่งในประวัติศาตร์อันชั่วช้านี้
ป้าที่นั่งข้างๆทักว่าจะกลับแล้วหรือหนูรถยังไม่ออกหรอก
เค้าบอกจะขึ้นรถกลับได้ต้องประมาณเที่ยงคืน
เนี่ยป้าก็รอเวลาอยู่ อีกนานนั่งฟังท่านให้จบก่อนซิ
เรากลับถึงหอพักรีบถอดเสื้อสีแดงออกและนำมันไปทิ้งลงขยะ
เรารู้สักรังเกียจมันขึ้นมาทันทีทั้งเมื่อเช้าเรายังใส่มันด้วยความภูมิใจ
เราเขียนมาไม่ต้องการให้ใครมายินดีกับเรา แต่เราต้องการระบายความอัดอั้นตันใจ
นี่เราจะกลับไปบอกพ่อแม่พี่น้องเรา ยังไงให้เข้าใจว่าพวกเรากำลังโดนหลอก
จากวันนั้นเราเหมือนคนบ้าได้แต่นั่งหน้าเครื่องคอมค้นหาข้อมูลอีกด้านของอดีตนายก
เราเริ่มรับข้อมูลสองด้าน เมื่อก่อนหากเราได้เมล์มาหาก
เป็นข้อมูลที่ให้ร้ายต่อนายกทักษิณเราจะลบทิ้งทันที
ไม่เคยอ่านเพราะเชื่อมันในตัวท่านเหมือนพวกบ้านเราที่ต่างจังหวัด
เราคงไม่ต้องเขียนไปมากกว่านี้แล้ว ตอนนี้เราอ่านข้อมูลอีกด้านหนึ่งอย่างกระหาย
เหมือนจะสร้างความมั่นใจว่า คราวนี้เราคิดไม่ผิด
เราอยากจะบอกคุณทักษิณว่า
คุณเลวได้ใจเราจริงๆ คุณหลอกตาสีตาสาให้มาทนทุกข์เพื่อคุณ
ให้เค้ามาตายแทนคุณ
แต่พวกคุณและตระกูลคุณกลับเสวยสุขอยู่บนกองเงินกองทอง
ที่พวกคุณขนไปจากเมืองไทย
-รักในหลวงที่สุด-
by noway2know » Sun Jun 06, 2010 4:15 am
เก็บตกภาพทหาร My Hero เรารักคุณ
ขอบคุณภาพทั้งหมดจาก : Michael Yon
http://www.facebook.com/album.php?id=207730000664&aid=135781&s=160&hash=8500143accb870ac42a1fb86353673b3#!/album.php?id=207730000664&aid=135781&s=100&hash=1ea5cfa73f0a5df2ca6bb5f420d3ef4d
by noway2know » Sun Jun 06, 2010 4:21 am
"ทหารชุด ปจว." เกลี้ยกล่อม มวลชน "เสื้อแดง"
บรรยากาศการปิดล้อมหน้ากรมทหารราบที่ 11 รักษาพระองค์ (ร.11 รอ.) ท่ามกลางแดด เปรี้ยงของเที่ยงวันที่ 15 มีนาคม 2553 ของกลุ่มคนเสื้อแดง หวังสร้างแรงกดดันถึงขีดสุดให้ นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ นายกรัฐมนตรีประกาศยุบสภา จบลงแบบชิลๆ เกินคาด
ความดีความชอบ ด้านหลักส่วนหนึ่งในการคลี่คลายสถานการณ์ครั้งนี้ คงต้องยกให้ลูกล่อลูกชนอันแพรวพราวของกำลังพลจากกองพันปฏิบัติ การจิตวิทยา (ปจว.) กรมรบพิเศษที่ 2 หน่วยบัญชาการสงครามพิเศษ จ.ลพบุรี ซึ่งถูกส่งมาสร้างความครื้นเครงโดยเฉพาะ
ปฏิบัติการดับไฟอารมณ์ของชุด ปจว. เริ่มเปิดฉากขึ้น ตั้งแต่ชุดล่วงหน้าที่นำโดยมอเตอร์ไซค์นับร้อยคันมาถึง โดยมีการเปิด “เพลง พระราชนิพนธ์” เพื่อผ่อนคลายอารณ์
จากนั้นก็กล่าวทักทายแฟนๆ เอ๊ย ผู้ชุมนุมราวกับศิลปินในคอนเสิร์ตว่า “ขอเสียงคนเสื้อแดงหน่อย” และ “ขอเสียงตีนตบหน่อย” ซึ่งได้รับเสียงกรี๊ดกร๊าด พลางเขย่าตีนตบต้อนรับเกรียวกราว
แต่ที่เรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะได้จริงๆ คือ การเว้าภาษาถิ่น โดยเฉพาะ “ภาษาอีสาน” ทักทายผู้ชุมนุมที่มาจากดินแดนที่ราบสูง และฝากเนื้อฝากตัวว่า ทหารที่มาปฎิบัติหน้าที่ก็เป็นเหมือนลูกหลานของผู้ชุมนุมทั้งนั้น
ส่วน แกนนำม็อบ โดยเฉพาะ วีระ มุสิกพงศ์ ก็เจอลูกอ้อนไปเต็มๆ เพราะคุณน้องทหารเล่นเรียก “พี่วีระ” ทุกคำ จนพี่วีระตอบกลับเสียงอ่อนเสียงหวานไม่แพ้กัน
แม้แต่ข่าวลือว่า มีทหารแฝงตัวติดอาวุธ เข้ามาก่อเหตุ ชุด ปจว.ก็อุตส่าห์หามุกมาปล่อยจนหายเครียดกันได้
“ไม่ต้องกลัวนะครับว่า ทหารจะทำอันตรายด้วยอาวุธ เพราะทหารไม่มีใครติดอาวุธ หรือถ้าจะจับแก้ผ้าตรวจอาวุธ ก็จะเจอแต่อาวุธประจำตัว ไม่ใช่อาวุธประจำกาย เล็กใหญ่แล้วแต่พ่อให้มา”
ปล่อยมุกถึงขนาดนี้ก็ยังไม่หายระแวงอีก เลยปล่อยไปอีกดอก
“ถ้าจับคนปลอมแต่งชุดทหารจะไปทำร้ายประชาชน ก็ขอให้ช่วยกันจับให้มั่นคั้นให้ตาย ต้องถามแล้วให้พูดภาษาอังกฤษ อย่าให้เยส ต้องเอาให้โนๆ ให้บวมๆ จัดการให้หนำใจเลย แล้วส่งให้เรา เราจะซ้ำให้ หรือจะดองเค็มดองเปรี้ยว ก็แล้วแต่ท่าน”
เล่นเอาฮากระจาย...ตั้งแต่แกนนำยันผู้ชุมนุม
ส่วนทหารเองก็เกรงว่า ผู้ชุมนุมบางส่วนที่ไปอออยู่บนสะพานหน้าราบ 11 จะแอบโยนของชำร่วย หรือระเบิดอะไรลงมา เลยแกล้งอำว่า ขอให้คนที่อยู่บนสะพานรีบลงมา เพราะกลัวสะพานรับน้ำหนักไม่ไหว
ได้ ผล !! เพราะม็อบที่ยัดทะนานกันอยู่บนสะพานลอย วิ่งกรูลงมาข้างล่างแทบไม่ทัน
ขณะที่มุกในครอบครัวก็จัดไปอย่าให้เสีย เพราะหลังจากฟังแกนนำปราศรัยได้ความว่า ขอให้ทหารสนับสนุนม็อบ เพราะแม่บ้านทหารก็ล้วนแต่หนุนหลังเสื้อแดงทั้งนั้น ชุด ปจว.เลยเล่นมุกตามน้ำทันที
“เมื่อ คืนเมียผมก็บอกให้ดูแลพวกพี่ให้ดีๆ เพราะเงินเดือนพวกผมก็มาจากกาษีพวกพี่ๆ ถ้าผมไม่ดูแลดีๆ เดี๋ยวมันไม่ให้นอนด้วย”
ช็อตนี้..ดูเหมือนจะฮานานกว่าใครเพื่อน
นอกจากจะเล่นมุกดับไฟม็อบแล้ว ชุด ปจว.ยังใช้กลยุทธ์เร่ง “กำลังวัตต์” ของเครื่องขยายเสียงกลบเสียงปราศรัยของแกนนำได้ชะงัด สร้างความหงุดหงิดใจให้แกนนำเหลือหลาย
“ไม่ยุบสภา ก็ไม่ยุบ แต่ช่วยลดเสียงลงได้ไหม ขอพูดสักหน่อย คนเสื้อแดงจะกลับแล้ว” พี่วีระ โพล่งขึ้นอย่างหัวเสีย
จากนั้นแกนนำคนเสื้อแดงแก้เกมด้วยการขอให้รถผู้ชุมนุมที่มีเครื่องเสียง เปิดเพลงสู้กับเครื่องเสียงของทหารพร้อมๆกัน แต่ก็ไม่อาจสู้เครื่องเสียงทหารที่มีกำลังขับสูงกว่ากันมากได้
เท่ากับว่าการสื่อสารระหว่างแกนนำกับผู้ชุมนุมถูก “ตัดขาด” ไปโดยปริยาย และทำให้ม็อบหน้าราบ 11 ไปเร็วกว่าที่คิด
ยุทธศาสตร์ถูกแปรเป็นยุทธวิธีโดยชุด ปจว.ของหน่วยรบพิเศษ ที่มีประสบการณ์งานมวลชนในภาคใต้มาอย่างโชกโชน ผนวกกับเครื่องเสียงชั้นเลิศที่มีสนนราคาไม่ต่ำกว่า 10 ล้าน...ปฏิบัติการ ปจว.ที่สมรภูมิราบ 11 จึงราบคาบง่ายดายเกินคาด!!
พ.ท.กอสิน กัมปนยุทธ ผู้บังคับกองพันปฏิบัติการทางจิตวิทยา เผยว่า ปฏิบัติการครั้งนี้ใช้กำลัง 2 ชุด ชุดแรก อยู่ตรงทางเข้า ร.11 รอ. ส่วนชุดที่สอง ปักหลักอยู่ที่ ร.11 พัน.2 รอ.
ส่วนกลยุทธ์ในการเอา ชนะใจมวลชนจะต้องพูดไม่ให้เกิด "เงื่อนไข" ที่จะทำให้เกิดความรู้สึกที่ไม่ดี แต่จะเลือกพูดแต่สิ่งที่ดีๆ ทำให้เกิดความรักความเข้าใจกัน
จ.ส.อ.สุรชา พระพลศรี สังกัดกองร้อยปฏิบัติการจิตวิทยาที่ 1 เสริมว่า เคล็ดลับในการพูดกับผู้ชุมนุมต้องสร้างความเป็นกันเองให้ได้เสียก่อน แต่จะไม่พูดถึงเรื่อง "การเมือง" เด็ดขาด
ที่สำคัญต้องคิดว่าผู้ชุมนุมเหมือนญาติพี่น้องของเรา ส่วนการใช้ "ภาษาถิ่น" ก็เพื่อให้เกิดความรู้สึกเสมือนพวกเดียวกัน
จ.ส.อ.บุญธรรม แก่นแก้ว ชุด ปจว.สังกัดเดียวกัน ย้ำว่า เมื่อเขาเป็นไฟ เราต้องเป็นน้ำดับไฟ ซึ่งในการปฏิบัติงานจะต้องใจเย็นที่สุดเพื่อไม่ให้เกิดความรุนแรง
นางสุนทริยา กาสา เจ้าหน้าที่กองร้อยปฏิบัติการจิตวิทยาที่ 1 ซึ่งเว้าภาษาอีสานกับผู้ชุมนุม บอกว่า ที่เลือกพูดภาษาอีสาน เพราะเห็นว่าผู้ชุมนุมมาจากภาคอีสานเยอะจึงไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบประสาคนบ้านเดียวกัน
ส่วนการใช้เสียงผู้ชายอย่างเดียวก็แข็งเกินไปจึงใช้เสียง ผู้หญิงมาเบรกอารมณ์ ซึ่งถือว่าน่าพอใจที่ทำให้บรรยากาศผ่อนคลาย...สุดท้ายก็ไม่มีการปะทะกันให้ เสียเลือดเนื้ออย่างที่วิตกกังวลกัน
ขอบคุณ "ทหารชุด ปจว."
